O exercicio de recordo leva á ficción. E é imprescindible lembrar que se trata dunha actividade selectiva, como estratexia de supervivencia; lembramos algunhas cousas e non outras. O que pasa é que non somos conscientes destas estratexias e que consideramos o recordo como algo seguro. Ademais, a memoria é o noso mecanismo para construír o relato do que vivimos. En realidade, a vida de todos é fragmentada. Ao lembrar construímos un relato e dámoslle sentido. E esa construción é ficticia. Tamén forman parte da nosa estratexia de supervivencia como vivimos as cousas. Por iso, ás veces parece que os feitos só nos van a deparar. Dor e malestar. Queremos dar sentido ao absurdo. As bágoas caen aínda que queremos mantelas. Estou a explorar nas miñas fotos en busca dun sorriso e atopei a foto dunha parella. Bícanse fronte ao soporte que contabiliza os días que levan en prisión os mozos de Altsasu coma se estivesen nun destino turístico. Alén da rúa non ouvín o que se lle dixo. Quero pensar que foron palabras de amor. Porque o amor é o único que non se pode ocultar. O único que non é ficticio.