Llenos de traballo, en cada lugar, cada un con algún coidado… “quedaremos outro día”. Cada vez teño máis sensación de perda cando non podo parar con alguén, non entendo que “outro día” se faga realidade. Agora sempre penso que quizais era a última oportunidade. Unha vella lista devolveume a esa certeza: a lista de libros que estaban a chegar nas lecturas. Un deses longos veráns que che cambiaban a vida, sen definir que tipo de lectores seriamos aínda. Rexéntaa, Laudano e vehemencia, Viven, Conxúraa dos necios, Peru Abarka, Raices, Mumia Abu-Jamal… desde a galería da morte, Narracións, Sargo, Os alicerces da terra… Aquela listaxe pediumo un profesor. Este profesor notou en clase a un lector e converteuno en escritor. E esperaba a oportunidade de agradecerllo, aínda que en cada logro tiven ganas de abrazalo, esperaba.

Non sei, en principio, que é importante para manter a afección á lectura, adaptar un bo profesor ou namorar ao eúscaro do profesor. A min pasáronme as dúas cousas, e en cada unha das obras que nos mandaban tentaba non aparecer. Afortunadamente, o profesor seguiu vendo así a aquel alumno sasi-sabio, neno, e para poder presentalo a Urruzuno, aquel conto que estaba nunha folla de caderno con lapis mecanografiado por el. Recomendoume os libros. Criticoume duramente algunha das críticas que fixen. Viume ao meu fillo pero me tratou de adulto. Escritor. E pareceravos pouco, pero unha moza non sempre consegue ese trato despois de publicar os libros.

“Algunha vez atopareime con el nas festas de Orereta” pensaba. Quería agradecerllo. Fai un par de anos dixéronme que morreu. Nunca me reconciliarei coa morte, ódioo. E estou instrumentalizando esta columna e utilízoa para interese persoal, para exorcizar unhas doloroso “grazas”. E un consello: agradecerlle canto antes.