Tiña diante a xente agradable en todos os clubs de lectura. Non ricos. Con conciencia de que pertencían á clase traballadora, aínda que fosen de clase media. Seguro que no día a día con bastantes quebradizos de cabeza. E eu só necesitei catro minutos para dicir capitalismo, para predicir apocalipse. Zenezesidade. Non merecían a pena.

E a vós tamén que. Sempre enfadado. Sempre con discapacidade. E agora, empezando a pensar, diría que, seguro, non hai escapadas. En economía, no medio ambiente, en cuestións de guerra… Capacidade de consumo de dereitos únicos, miopes ecolóxicos, ricos, independizados, con capacidade de contaminar infinita, alagada. Tampouco en materia de guerra somos unha clase media ucraína máis a véspera da guerra. Pequena construída a piques de perderse dun día para outro.

Non o merecedes. Eu tampouco. Sobre todo si non vemos ningunha solución. Si non podemos conseguir nin a dose de violencia que esixiría a única solución que vemos. Porque a violencia nese momento sería violada polos nosos compañeiros.

Pero a véspera da traxedia merece a pena tomar un pintxo á calor do sol. Non sei si unha tortilla de pataca con jamonyorktagazte, cun mosto (como Martinia pide todo o día que non temos). Quizais degustando o primeiro conto do libro de Arrula. Finalizar o conto. Mirar á contorna. Suspirar. Converterse nun globo de helio para combater a traxedia. Marca polo si ou polo non. Pero rápido. Celebrar algo. Atopar algo para celebralo. Sempre.