O ministro español de Asuntos Exteriores nega que España sexa a potencia administradora do Sahara Occidental. Pero si.

Durante anos, España dicía que era neutral no tema do Sahara, aínda que mentira: era moi parcial. Por Marrocos. O Poder Nacional Palestino ten unha Misión Diplomática en Madrid, algo que nin sequera soñaba a Fronte Polisario.

España nunca fixo nada para que os cidadáns do Sahara Occidental poidan celebrar o referendo de autodeterminación que legalmente lles corresponde. O contrario: Sempre defendeu a proposta de autonomía de Marrocos.

España recoñece sen ningún problema que Marrocos ocupe todo o Sahara Occidental, aínda que os acordos de Madrid que lle outorgan o dereito á ocupación deixaron claro que un terzo do sur do Sahara era para Mauritania. É dicir, aínda recoñecendo (e non o ten) que podería ocupar os dous terzos do norte, ningunha lei, os tratados nin os tratados danlle a posibilidade de ocupar o terzo sur.

Por que entón esa actitude colaboracionista de España? O deputado do PNV, Aitor Esteban, reprochou recentemente a Sánchez, presidente do goberno español, que o fai polo control da inmigración. Ten razón, pero non do todo: non é razón, é escusa. Doutra banda, o control da inmigración é a escusa actual, non fai 40 anos. Entón era o control de drogas. E si a ocupación seguise durante 48 anos máis, España inventaría outras escusas como o cambio climático, a importación de tomate… todo.

Porque a verdadeira razón non é ningunha delas, senón a protección da monarquía. Por iso España obedece a Marrocos.

España vendeu o 14 de novembro de 1975 o Sahara Occidental a Marrocos e Mauritania. O 19 de novembro de 1975, España publicou a lei de renuncia ao Sahara Occidental, que deixou vendidos aos saharauís. Nesas dúas datas o ditador Franco "vivía", si, pero o ditador en funcións era Juan Carlos, o príncipe de España naquela época. O que hoxe chaman "rei demérito".

Sabemos, pois, que o vello rei vendeu o Sahara Occidental. Non o sabemos, porque é secreto, vendeuno en zega.

Despois, tendo en conta o diñeiro que gañou nos seus negocios como rei e rei, podemos pensar que o saharauí non os vendeu a prezo barato, senón que tamén gañou moi ben nesa venda. Pero, claro, non saberemos ata que o tema estea nos libros de historia. Porque hai que protexer a monarquía.