As novas situacións ás veces impídennos seguir o paso dos demais. Con todo, mentres entendemos o porqué da nosa impotencia, pódese atopar unha solución, pondo para iso interese, entusiasmo, desexo e potencia. Pero moitos tráganse coa comodidade de escoitar estrañas anécdotas sobre sucesos, sucesos, risas e xente que se quedou atrás. A min, con todo, os de outrora non o sabían no esforzo de aprender, parécenme cousas que teñen que pasar, experimentar, vivir…

Por iso contábanse para que os demais tamén o soubesen, e hoxe en día, en lugar de dedicar tempo e espazo á corrección, dáselle paso á repetición dos mesmos erros unha e outra vez, ou isto é o que me pasa a min. É só asunto meu? Será posible que non poida seguir o paso?

Un gabirio foise a Ordizia un mércores de feira, xa que era entón cando viña o oculista, e mentres estaba sentado ás súas anchas empezoulle a probar e cambiar lentes no ollo esquerdo, a probalas e a continualas. Despois de dedicar case media hora ao mesmo no outro ollo, o oculista di: “Ti tes a vista ben e, para que necesitas as lentes?”. E de onde o gavilán xacía no banco “eu tamén sei que teño boa vista, necesito antiojos para a miña muller!”.

Naquela época a avoa, o avó, a nai… usaban o mesmo par de lentes, iso si, un pouco máis adiante no nariz, coa medida ben definida. Así se pode entender que esta anécdota se producía só coas lentes, non con dentadura ou dentadura.

Outra vez, no teatro de Beasain, cando cambiaron as butacas de sempre e colocaron as novas, fíxose primeiro na actuación, un coñecido bertsolari de sempre foise ao programa e empezou a mover o asento da butaca e a sentar de novo arriba. Botou unha ojeada á cuadrilla de mozas da fila traseira e empuxouna de novo cara abaixo, pero a resposta foi outra vez arriba. No segundo, o mozo é infame, “Que, ten que enfadarse?”. Os mozos apenas se concentraron naquela sesión!

Ao contar aos alumnos anécdotas parecidas, rin de xeito abondo pero tómaselles como contos imaxinarios, aínda que tenten facerlles comprender desde a lóxica da situación da época. Con todo, os dous protagonistas anteriores, seguramente, comprenderon e superaron as situacións.

En cambio, nas obras, as verdadeiras fábulas veñen unha e outra vez, moi sas. Algúns exemplos son:
– “Os paxaros fan nenos cada ano”. En lugar de pór exemplos, é mellor ensinar camiños de niño!
– “O marido da ovella é o carneiro” Que é o Sucio, o cuñado?
– “A vaca está embarazada… e cando naza o fillo vivirá coa nai e o pai...”.