Co obxectivo de sacar o xogo á rúa
- Kirikiño, Kar-Kabia, XAT, Kukumixo, Txipristin, Txatxilipurdi, Goñi… A rede Amarauna reúne a varios grupos que cosen o lecer de Euskal Herria. A pesar de ser un modelo de asociación diferente, uniu crenzas en valores como o eúscaro, a creatividade ou a participación, entre outros. O próximo 21 de febreiro celebrarase en Zarautz o Festival Amarauna, que ten como obxectivo reforzar os fíos.
Para moitos o xogo é unha actividade despois de terminar as tarefas, despois de facer “cousas importantes”, para pasar o tempo. Para algúns, o lecer é só o tempo que vén despois de estudar, o apéndice do aparello dixestivo da educación. “O obxectivo de Amarauna é facer ver que o lecer é educación”. Irati Seijo, Usua Martinez, Julen Portillo e Oier Peñagarikano son educadoras dos grupos de tempo libre Kar-Kabia de Lekeitio, Txipristin de Zarautz e Goñi III das Colonias Vascas de Verán. Reuníronse en Amarauna porque cren que os valores se poden transmitir doutra maneira, “afastándose do modelo tradicional e a través de diferentes relacións de poder”.
Amarauna é hoxe un proxecto independente, pero nun principio, hai cinco anos, xurdiu no seo da escola Urtxintxa de Bizkaia, para que quen realizaban os cursos de monitor puidesen realizar as prácticas. Os grupos de tempo libre de Bizkaia, Gipuzkoa e Álava están integrados na rede, aínda que contan con sete territorios de todo o País Vasco. “Temos unha relación directa coa asociación UdaLeku de Iparralde, e falamos con algúns grupos de Nafarroa. Con todo, a realidade que viven e as súas necesidades son moi diferentes ás nosas”.
Valores como o eúscaro, a participación, a coeducación... teñen liberdade para traballar cada grupo á súa maneira. En Kar-kabia, por exemplo, trabállase o coñecemento local no campamento itinerante anual. “Todos os anos viaxamos por Euskal Herria. Pola mañá camiñamos e pola tarde reunímonos cos axentes e asociacións dos pobos”. Irati Seijo explicou que, cando pasaron por Zarautz, realizaron talleres coa xente do gaztetxe Putzuzulo, onde tamén lles ofreceron un lugar para durmir. Se non é nos gaztetxes, pasan as noites nos campos, nos frontóns ou nos locais dos grupos de tempo libre, pero sempre nos recunchos xestionados pola cidadanía. “Coñecemos os pobos por dentro, e iso é o que fai especial as colonias”.
Nas colonias, pasadas e actividades non se deixa nada á improvisación, xa que cada xogo ten unha preparación previa e os temas a traballar gardados no peto de atrás. O tempo tampouco pode condicionalo. Nas colonias de Goñi prepáranse xogos que se poden facer con bo tempo e mal tempo para transmitir os mesmos valores tanto ao sol como ao refuxio.
Parte dun grupo
Preguntan a un mozo que lle ofrece o grupo de tempo libre e mencionan as palabras “autonomía”, “recursos” e “autoestima”, e hai unha frase que repetiron moitas veces: “Todos somos un”. Nos pobos clasificados en cuadrillas, os grupos de tempo libre poden ser oasis de novas relacións, xa que permiten facerse amigos de persoas que se coñecen pero que nunca tiveron trato. “Os mozos que están ‘sinalizados’ por calquera motivo no pobo fan novos amigos. Sentimos parte dun grupo”, explica Seijo.
Pero este tipo de educación non entra no método “eu seino e ti non”, porque o tempo libre tamén é un espazo educativo para os educadores. A emoción de xogar, o encogimiento das galiñas por pequenos xestos, os prantos de fin de campamento... son iguais para mozos e adultos. O cociñeiro do equipo de Goñi, de 70 anos, e o monitor máis novo, de 17, ven que, ademais da diversidade que supón o tramo de idade, a relación de poder é equilibrada e iso é o máis enriquecedor. A relación que se establece entre os educadores é tan especial que, mesmo despois das colonias, os de Euskal Udalekueta pasan varios días xuntos, tentando prolongar ese “mundo utópico”. “Ao final, para quen organizamos realmente todo isto? Os nenos sacan moito de aquí, pero nós quizais máis!”, din os de Amarauna.
Educar xogando, vivir a rúa
O 21 de febreiro Amarauna quere recuperar a rúa para o xogo. Queren facer ver que se pode educar xogando e con iso revitalizar a rúa, xunto a todos os veciños e veciñas que están nela. Irrien Lagunak, Bertso Showa, conta contos, inchables... Prepararon un programa completo para todos os nenos, nais, pais e educadores que se acheguen. O festival de Zarautz servirá para dar a coñecer o proxecto, xa que Amarauna, ademais do seu traballo en rede, ofrece outros servizos como cursos de monitor e director. Tamén crearon a páxina web Aterpeak.info, que informa de albérguelos, campamentos e campos de Euskal Herria, grazas á información que os visitantes adoitan introducir.
A invitación ao festival está estendida e os de Amarauna tocaron os timbres das casas... “Vés xogar á rúa?”.
No debate sobre a educación, o neoloxismo que estamos a utilizar algúns de nós (creo que podemos chamalo así) é o pedagogismo, quizá o que necesita explicación. A idea é dar unha oportunidade á pedagoxía, separando ambas as cousas. Do mesmo xeito que ocorre na... [+]
Animalia askok biziraupen estrategia gisa darabil taldearekin bat etortzea. Izaera hori mespretxatu da sarri, kolektibo asko artaldeekin parekatuz, gidatua izan behar duen izaera propiorik gabeko masa bailitzan. Baina kolektibitateak, mehatxua susmatzen duenean, badaki bere... [+]
