A
acumulación de forzas ao redor da soberanía estar facendo patente na política vasca, tal e como vén sendo habitual en cada momento. A verdade é que está constantemente encaixada no habitual do nacionalismo, débil, tan afastado como desexable, manipulable, unha luz débil e vaga chea de potencialidades, cando se plasmou en formas concretas de expresión, que conmoveron profundamente a realidade do momento. Cando ELA e LAB materializáronse a unidade de actuación de outrora, o acordo de Lizarra-Garazi, Euskal Herria Bai, Nafarroa Bai... o ámbito afectado polos mesmos foi moi influente. A influencia dos centros de encontro soberanos é grande porque representa á maioría política e social de moitos territorios de Euskal Herria, e si non é así posibilitou constituírse nunha minoría moi importante e condicionante. A

Mesa de Maltzaga está a ser un punto de reunión, EA quere reforzar o espazo soberano afastándose da sombra do PNV, ELA e LAB lanzaron un chamamento á colaboración, sen poder reconducir a súa, Aralar si, o Foro de Debate Nacional segue coas súas reflexións... e as forzas de ENAM aí, en primeira liña, ben situadas, pero atrapadas. O PNV, pola súa banda, móstrase distante e desconfiado. Poden ser

moitas as dificultades para estruturar todas estas forzas ao redor dun mínimo marco de consenso, pero contémplanse tres retos principais entre outros moitos: Un, fixar e acordar que significa hoxe en día o traballo permanente en favor da soberanía. Dous, a desactivación da actividade armada de ETA, cando se acaba o traballo silencioso, porque a actividade armada e a obra pública unificada deste bloque non son viables. Tres, superar a dinámica electoral e interiorizar unha actividade socio-política global a medio e longo prazo, tendo en conta as diferentes realidades de Euskal Herria. Sei que é pouco dicir e que é moito máis complicado que iso, pero sen un primeiro paso, sen poder dar os demais e sen interiorizar ese tres principios, o novo esforzo frustrarase. Un nivel de ambigüidade pode ser construtivo nos primeiros pasos, pero deixar as portas abertas permanentemente á ambigüidade é o comezo do fin.Os

euskaltzales de Navarra volveron a saír á rúa para reivindicar a oficialidade do eúscaro en todo o territorio. A lei non só garante o desenvolvemento lingüístico, senón que mira a Irlanda ou, máis cerca, a moitos ámbitos da CAV (administración, centros dependentes de Madrid, rúa, casa, traballo...); pero sen lei, é unha ficción que pode haber un desenvolvemento lingüístico sólido no País Vasco actual. Aínda que é moito, o feito na CAV nos últimos 25 anos non é suficiente, pero o apoio da lei abre as portas a gañar espazos de dominio. En Navarra non, e esa falta de oficialidade ten os culpables políticos directos dos partidos que dirixen o Goberno de Navarra, UPN e CDN, e do PSN, que sustenta o Executivo foral. Sen negar profundas tendencias opostas, o ámbito social que representan é moito máis amplo con respecto ao eúscaro que a súa actividade.