Cada vez queda máis patente que o discurso dominante ao redor das enerxías renovables é o ensaio da xustificación do capitalismo verde. Polo si ou polo non, os protagonistas do branqueo non queren profundar demasiado na orixe da situación ecolóxica, social e política actual, quizá por sorpresa expóñase a necesidade de erradicar todo o sistema. Hai quen, a pesar de estar unidos no diagnóstico aos científicos, atopan a solución no seo do capitalismo e o colonialismo verde. O undécimo truco da economía circular: o que creou problemas véndelle solucións.

O maniqueísmo está de moda: estás a favor ou en contra das enerxías renovables, connosco ou cos demais. A fronteira entre o ben e o mal é agora inmellorable grazas a uns coidadores estritos. Esta postura extrema non é nova nin afastada, e moitas análises sobre o tema que nos ocupa limítanse a iso. Non se pode falar do modelo das enerxías renovables, non se pode cuestionar a súa expansión corporativa, para que sexa eficiente debe ser macro, e para iso só teñen capacidade multinacional. Dise que empuxar desde pequeno é un xogo; a solución virá do dente, se non estamos perdidos. Crupier establece a cátedra por encargo do dono do casino.

Os altofalantes de todos os tamaños difunden a música da transición enerxética corporativa, de agasallo ou de forma violenta, á carta. As cancións de sirena que ofrecen estes altofalantes baséanse nun único ton. Posteriormente, aplícaselles diferentes capas para que cada oínte elixa a composición que lle resulte agradable. Con todo, no século XXI o canto da sirena non deixa de ser un canto de sirena, e agora a peza péchase coa morte.

Nesta traxedia contemporánea é fácil identificar aos deuses e aos que serán sacrificados na súa honra, que tamén somos tradicionais no século XXI. O único cambio que hai para quen vivimos en occidente avanzado é que nos fixeron pasar de espectadores a sacrificados. Por tanto, unirémonos aos que xa foron sacrificados, noutra forma, polo momento. Agora seremos todas as forraxes dos deuses porque a fame non pode dominar. Non hai máis que ver que facilmente alteran as normativas e as leis en beneficio destes deuses os condutores da cerimonia.

Cun sinxelo cambio normativo, o que até hai pouco era un tesouro natural, converteuse nun extraordinario atrezo para unha cultura escrita en maiúscula. Os montes, prados e horizontes legalmente cedidos a Rede Eléctrica de España constituirán a base da soberanía enerxética do País Vasco, e non os indicadores da identidade vasca ou os espazos para a alimentación das persoas, para os que existen camións e hipermercados que veñen de lonxe. O patrimonio arqueolóxico, etnográfico e cultural xa non é de interese público xeneral; o interese público xeneral é o interese particular das empresas privadas por decreto.

A parte posterior do escenario que pretenden impor en Euskal Herria non é, en absoluto, o brillo da electrificación que recibe o espectador do patio de butacas. O decorado verde oculta os trastes manchados de sangue, reunidos en Sudamérica, África e Asia, xunto coas voces das persoas desprazadas polo estractivismo completan o coro de llorantes. Elcano non morreu.

Con todo, os altofalantes repítennos unha e outra vez que nós temos que facer o noso até electrificar todo o sistema. A pesar do aumento do consumo de combustibles fósiles, a pesar da destrución de ecosistemas indispensables para o mantemento da vida, prodúcense asasinatos de persoas. O País Vasco parece non poder renunciar ao sistema industrial actual. Iso tróuxonos a este nivel de benestar. Estamos en débeda coa nosa industria.

Por iso, como lles deixamos contaminar os ríos e o aire, agora temos que deixar que destrúan o pequeno espazo natural que nos queda. Pagáronse innecesariamente as limpezas dos ríos ensuciados con diñeiro público. Aínda estamos en débeda. Eles non. Os seus bens son gañados coa suor da súa fronte e non grazas á precarización de moitos traballadores. Nin porque recibiron diñeiro público. Ou porque se beneficiaron de actividades que cuestionaban a saúde e a vida de todos. Non.

Os que até agora o tiveron todo da man, como van permitir que as placas solares dos seus tellados páguense do seu peto, coa posibilidade de sacar gratis o investimento que supón a central eólica no monte veciño? Ademais, están a ampliarse as liñas de alta e media tensión en beneficio do capital, a habitual colaboración público-privada. Non importa neste tempo que Iberdrola abandone as liñas de baixa tensión, que son fundamentais para os cidadáns.

Pola contra, os cidadáns máis concienciados co cambio climático debemos chocar repetidamente coa burocracia e cos recortes de leis se queremos ser coherentes con esta situación. Para crear comunidades enerxéticas e para colocar placas solares nos seus tellados, por exemplo. Para moitos dos que vivimos no medio rural é imposible reducir o consumo de combustibles fósiles pola falta de transporte público. A industria alimentaria que acentúa a crise eco-social prémiase de forma reiterada, mentres que para os baserritarras e cidadáns que están ao redor de modelos agroecológicos, regálanse todo tipo de obstáculos. A lista de exemplos sería longa, demasiado longa.

Os que estamos entre estas liñas parécennos incoherentes. Por tanto, os culpables. En definitiva, aparencias. E os egoístas, a nosa lema é not for my garden. Que nos digan, por favor, que quen nesta traxedia queren levarnos detrás dos cantos de sirena, en que caixa forte teñen os seus intereses; en que paradisíacas gardan a elixir da eterna mocidade e do crecemento ilimitado.

Mentres o atopen, nós seguiremos defendendo aquí o que é do pobo, para todos. Na defensa da terra.