Porque son moi graves e moi duras a actitude do Estado español en Cataluña e os abusos que cometeu. Asustable para calquera e que transcenda todos os límites. Aínda que parece que algúns xa se afixeron a estas cousas ou queren xustificar a resposta do Estado. E isto sobresaltoume moitísimo. Porque en ningún caso pódese considerar normal o que fixeron as distintas forzas españolas (policiais, xudiciais…).

En primeiro lugar, quedou en evidencia a mentira tantas veces repetida polo estado durante moitos anos. Dicían decenas de veces que se podería falar e decidir sobre o que non é violencia… A realidade mostrou precisamente o contrario: No seo de España, o prezo que hai que pagar por opinar e decidir é a represión, o cárcere ou o exilio. Con normalidade en Escocia ou Quebec, o que é posible desde o respecto, é dicir, organizar unha consulta e decidir a cidadanía, un delito grave en España, un problema nacional…

Por que? Por que tanto medo a un dereito democrático básico? Nos últimos meses falouse moito nos medios de comunicación do traslado dos ósos do ditador. Pero, persoalmente, non creo que a clave sexa o lugar de enterramento dos ósos do pasado, senón que o ADN do pasado franquista segue forte no Estado español e no poder. Co desprazamento dos ósos non se adianta nada, si na práctica os descendentes do ditador seguen no goberno, nas estruturas de xustiza, nas comisarías de policía ou nas principais empresas.

Porque o problema non é Cataluña, nin o referendo que organizaron. O problema non é Puigdemont, nin junqueras, nin ANC, Omnium, CDRs ou Tsunami… O único “delito” que fixo o pobo catalán é querer decidir de forma pacífica e democrática sobre o seu futuro. O que verdadeiramente ten o problema é o Estado español, a súa falta de democracia e a súa imparable ruptura co pasado. A mensaxe que se nos envía desde o Estado a todos é claro: coidado co que toca o interese de Estado, porque as súas consecuencias serán duras…

No outro lado, a sociedade catalá ha demostrado que está por encima e por diante dos partidos políticos, transmitindo aos partidos unha clara mensaxe: é hora de pór os intereses do pobo por encima dos do partido. Que hai un pobo que quere decidir o seu futuro, e para iso hai que sentarse e falar. Cal foi a resposta do Estado ante isto, a oferta? Violencia policial salvaxe contra manifestantes pacíficos, xuízos políticos, penas de cárcere, exilio, artigo 155…

Pero iso é o Estado español. Onde o líder dun partido que se chama de esquerda tamén se expón a prohibición do referendo ante esta situación… Esa é a realidade. E o Estado español non vai cambiar: un estado que impón bandeiras, documentos de identidade e idiomas, que ten como forza demostrativa os desfiles militares, que vulnera os principios democráticos, e que se mostra orgulloso de iso…

A eles quizá lles parezan forzas, fortalezas demostrativas. Pero na realidade non son máis que os signos dunha profunda debilidade. Reflexo dun Estado sen base sólida e sen futuro sostible. Recoñecer como demócrata a quen costa, pola súa actitude totalitaria, autoritaria, ante calquera problema. Non ten outra receita que a violencia policial e os xulgados parciais para resolver conflitos políticos. Todo isto, á fin e ao cabo, é unha mostra das últimas notas dun estado (totalitario). Notas que dan dor, con moito estrondo, quizais por iso, pero últimas notas…

Iso si, como aínda canta Lluís Llach, amigo de Mikel Laboa, ese estado totalitario só caerá a tiros. Non podemos limitarnos a mirar unicamente a Cataluña. En Euskal Herria tamén é hora de pór en marcha e mobilizar procesos para decidir o noso futuro. A hora da cidadanía, así como de que os partidos asuman os seus compromisos e cumpran a súa palabra.

Licenciado en Organización e Dirección de Empresas