Tarteka bizitzak ekarrarazten dizkizu ahaztuta nahiko zenituzkeen oroitzapenak. Xafan-ekin geratu naiz gaur kafea hartzeko, Xabier Mendigurenen Oso latza izan da liburuari buruzko solasaldia dugulako gero, eta konturatu naiz inoiz ez diodala ezer galdetu aztnugal hitzarekin sinatu zuen adierazpen polizial hartaz. Egun horietan bizi izan zuenaz, ea bizi ala iraun egiten duen norbaitek torturak jasan ondoren. Badaukat nolabaiteko pudorea, ankerkeria bizi izan dutenei ezer galdetzea uzten ez didana. Baina bere zain nagoen bitartean burutara etorri zait gure lagun bat atxilotu zuten eguna. Bere etxera miatzera eraman zuten eta ikusi ahal izan genuen urrutitik. Ez naiz akordatzen zein aurpegi zuen. Zein zen bere ibilera. Akordatzen naizena da Auzitegi Nazionaletik pasatutako beste lagun torturatu batek oihukatzen ziona: zein egunetan geunden, zein ordu zen, non geunden. Biziraupenerako koordenadak eman zizkion. Pentsatu nahi dut lasai egoteko ere esan ziola, zerbait esan geniola guk ere, baina ez dut gogoan. Baina maiz pentsatzen dut zer izan behar den denboraren nozioa galtzea. Minari tamainarik ezin hartu ahal izatearen antzekoa ote den.