Urte berri egunean denek missak dirudigu, desio on asko iristen zaizkigu Telegramera eta Whatsappera, eta beste hainbeste, edo gehiago, bidaltzen ditugu. Etxeko lan asko igorri dira aurten ere, baita poema forman ere. Gora-gora feminismoa, matxinada, euskara, maitasuna, askatasuna, errebeldia... askatasuna esan dut? (Batzuek hitza bazekitenik ere). Zer gerra amaitzea nahi dugun urtero berritu behar da, Ukrainatik Palestinara, "gerra guztiak" generikora jo gabe. Eta adinarekin, osasuna ere hasten da lekua hartzen. Txantxa tonuan ari naiz, eszeptikoarena egiten, baina, berez, zerbaitetan sinetsi beharra dago, ez hainbeste urtea hasteko, egunak abiatzeko baizik.

Urtebete baino ez dute iraun behar desirek. Ezin du hain zaila izan motibazioren bat aurkitzea. Eta, berez, pixkanaka, egun bateko iraupena badute nahikoa. Azken aldian hiruzpalau aldiz atera zait inguruan Italo Calvino, eta bere ezinezko hirien liburua. Marco Polo zubi bat deskribatzen ari da, harriz harri, eta galdetzen diote “baina zein harrik eusten dio zubiari?”. Marcok erantzun zion zubia ez zuela harri honek edo besteak sostengatzen, eratzen duten arkuak baizik. “Orduan, zergatik ari zara harriei buruz? Inporta zaidan bakarra arkua da”. Eta hemen dator komeni zaidan erantzuna: “Harririk gabe ez dago arkurik”. Eta ez da nahikoa harri lanera iritsi beharra. Edo bai, zer zubi eraiki nahi den ihar bat, sendo bat, alai bat, kolgantea...

Hala ere, pentsatzen dut miss baten helburua galdera madarikatura iritsita ahalik eta gutxien esatea izango dela, ahalik eta gutxien adieraztea. Eta, berez, lortzen dute ezer ez esatea: horretarako dira hitz handiak. Nik ere berdin, ez dut ezer adierazi: ia "maite zaitut" esan banu bezain gutxi. Zertan sinestea da hori? Hau ere ez dakit zerbait den. Nik, aurten, zuri sinetsi nahi dizut.