Lezoko areto xume batean aritu da laukotea. Ia beteta zegoen aretoa –erdi beteta, badakizue–. Jazz zaleak eta musika eskolako ikasleek eta ikasle ohiek osatutako publikoaren aurrean natural eta barregarri aritu dira: “Argiekin ez dut bereizten zenbat lagun zaudeten, 30 edo 3.000”. Tamalez ohituago baitaude 30 lagunen aurrean aritzera.

Unzuren izena darama proiektuak, baina alboan ditu Andrzej Olejniczak poloniarra saxo tenore, baritono eta sopranoan, Gonzalo Tejada baxuan eta Juan Manuel Urriza baterian, taldearen adina jaitsiz. Sortutako giroarekin lagun talde baten entseguan geundela zirudien une batzuetan, eta horrek bestelako ñabardurak utzi dizkigu, une ez hain borobilak barne, noski.

Baina dena ondo lotuta duten talde eta kontzertu perfektu eta aspergarrietatik urrun, hori da jazzak eskaintzeko duena: arriskatzea eta errepikatuko ez diren uneak oparitzea. Orain kanta zoragarriaz gain diskoko beste pieza eder batzuk ekarri zituzten: Lisboa, Carla y Steve, Geroa trilogia eta 11x8. Akaso ezberdinegiak euren artean koherentzia ona mantentzeko. Baina edozein kasutan imajinaziorako bide elektriko aproposa eskaintzen dutenak.

Gure herrian kultura “kontsumitzeko eta oparitzeko” (sic) obsesio hori ez balego, sona askoz ere handiagoa izango luke Orain diskoak, plataforma digitaletan ez dakit noiz, baina era fisikoan jada eskuragarri dagoena. Urteko euskal diskoetako bat zalantzarik gabe (apirila da eta ez dakit zenbatekin esan dudan jada hau), eta garaiko musikari garrantzitsuenetako bat ere bai. Show eta business-ik gabe, duintasuna apaltasunez defendatzen duena.