Urteberri egunarekin instalatu da ulertzen zail den ohitura horietako bat: mendira bozkarioz joatea, urte berria muinoren baten puntan hasita urte zaharreko zikin guztiak garbituko balira bezala. Ulertzen are zailagoa den ohitura bat, eguneko kirol kuota Garmisch-Partenkircheneko eski jauziekin ase daitekeela jakinda. Eta urteberri eguna bakarrik balitz sikiera; estutasun garai honek ez ote duen jai egun guztietara zabaldu mendira egiteko jaidura, behar aseezina. Aukera denik eta txikiena izanez gero, ale, goazen denok gailurretara. Guztiaren errua dauka Petrarcak.

Francesco Petrarcak, 1336ko apirilaren 4an, eta 32 urterekin, Mont Ventouxera egindako igoerak, eta ondoren idatzitako testuak, irekitzen baitute, ez bakarrik mendi-kroniken tradizioa, baita, eta batez ere, mendiarekiko sentimendu modernoaren bidea ere, gainetara besterik gabe igotzearena. Oraindik Petrarcagan ez da erabatekoa, testua bukatzen baitu erruduntasun sentimendu batekin, eta San Agustin Hiponakoaren hitz batzuk irakurtzen: “et eunt homines admirari alta montium (...) et relinquunt se ipsos”, alegia, gizajendea mendi gainak mirestera joaten dela, eta bere buruaz ahazten. Baina gainditzen du zalantzarik gabe Petrarcak berak bidean aurkitzen duen artzainaren eszeptikotasuna –gailurrera igo, zertarako?–, eta bide ematen dio beranduago lortuko den alferrikakoaren konkistari.

Baina, ondo pentsatuta, gaur egungo gure hau ez ote den inutil, ezdeus, alferrikakoaren aldarrikapena baino, erabilgarritasun berri baten erakustaldia, ez ote garen mendiratzen gorputzarenak baino arimarenak diren gorputz-kargak arintzera. Ez ote dugun gurtzen, hartara, jainko garaikide bilakatu den gorputza, sanotasunaren, produktibotasunaren, bikaintasunaren gisako santutxoen izenean. Eta ez zait iruditzen hain inutil, ezdeusa oro har alferrikakoaren konkista, hain erraz galtzen utz dezagun.