Askotan etortzen zait burura, azken hilabeteotan gehiago, Stefan Zweigen esaldi hau: “Harritu egiten naiz, burlaizez, nire jokabide espontaneoa eredu filosofiko jasoenekin bat etortzen bada”. Niri ere gertatzen zaidalako; tira, jokabide espontaneoa baino zentzu komuna, segur aski, eta ez agian eredu filosofiko hain jasoekin. Parrimurriz irakurri dut, beraz, artikulu bat –iradokikorra oso, bestalde, Santiago Alba Ricoren hitzak jasotzen dituelako–, zeina paseatzeaz ari baita, aitortuz arte bat dela, espazio publikoan egoteko eskubidea daukan subjektuaren errebindikazio bat, kapitalismoaren kontrako garaipen bat.

Aber, ez gaitezen flipatu: ibiltzea denik eta gauzarik normalena da, orain gutxira arte behintzat –orain, Alba Ricoren esanetan, medikuaren agindu bilakatu da–. Esan nahi dut gizakiaren abiadura, mugimendu, erritmo naturala oinez ibiltzean datzala; giza-gorputza ibiltzeko egina dagoela alegia, eta ez hegazkinez, autoz, trenez edo bizikletaz –uste dut zaldiz ere ez, ze pena–. Pertsonalki, nahiago izan dut betidanik nonbaitera oinez joan, edo bestela ez joatea, bestelako garraiobiderik tartean bada. Eta oinez ibili bitartean pentsatzea, ingurua begiratzea, tarteka beste oinezkoren batekin txokatzea.

Berritik ez du ezer: pentsamendu korronte oso bat dago paseatzearen bueltan, zeinaren paradigma litzatekeen Walter Benjamin –baina bi aldiz hain jarraian zitatzen badut intelektualtzat hartuko naute, eta ez dut desio–. Robert Walser aipatuko dut, hortaz, haren Der Spaziergang lan deliziosa, 1917koa. Nahiko nuke niretzat idaztean agertzen duen arreta, arintasuna, finezia –nola hil zen ere nahiko nuke niretzat, elurretan erori baitzen paseatzen ari zela; ez dakit elurrik geratuko ote den ordurako–. Bien bitartean, egin dezakegun gauzarik onena da paseatzen jarraitzea; nahiz jokabide espontaneoak eredu filosofiko jasoenekin bat etortzeko arriskua hor egongo den beti.