Barruko berotasunak, uda giroa du gogoan. Belztasunak eta isiltasunak espazio guztia hartzen dute eta Paxkal Irigoyenen gitarra leuna hasten da entzuten. Haren ahotsa kontsumo ereduaren, harreman sozialen eta gorabehera ekonomikoen inguruan mintzatzen da. Gitarra batekin laguntzen du helarazi nahi duen mezua eta loopak egiten dituen ahots distortsio eta errepikapenek soinu sailkaezin eta bereziak sorrarazten ditu.

Suhiltzaile izan nahi duen Garazi izeneko neskatila baten istorioarekin ematen dio amaiera bakarkakoari. Entzuleak tentuz eta jakinminez begiratzen du, ipuinaren amaiera nolakoa izango den zain. Amaiera ematen zuen arren, Mice eszenatokira igo eta bien artean zerbait abestuko dutelako ustekabearekin agertzen dira.

Omenaldi moduko bat eskaini nahi diote Iñigo Muguruzari eta zer baino hobeto, Joxe Ripiauren Lo kanta abestea baino. Jende artean murgildu eta mikrofonorik gabe abesten hasten dira. Biek egindako bertsioa abesten laguntzen du publikoak eta oilo ipurdiak eragindako hotzikarak zeharkatzen ditu gorputzak.

Eszenatokian aldaketarik egin gabe, Mice igo da oholtzara. Lau foku arrosen azpian kokatutako gitarra hartu eta ausardiarik ez abestian esaten duena kolokan jarriz, beldurrik gabe hasi da abesten. Geroak ekarriko duenaz mintzo da Miren, birsortzeaz eta bizitzan oreka mantentzeaz. Bandarekin ikusten ohituak bagaude ere, gaurkoa, eibartarra hobeto ezagutzeko aukera ezinhobea da. Abestien benetako jatorria eta hezurdura ezagutu ditugu, sortuak izan diren biluztasunean.

Beste iluntze musikatu bat Gasteizko auzo askean. Aste barruko lanaldiei kantu bidez arnasa ematen dion ezinbesteko eskaintza.