Nire aspaldiko piano irakasleak, Mari Carmen Okariz tolosarrak hain zuzen ere, hauxe esan ohi zuen:”Hay que tener visión de escenario”. Horrekin zer esan nahi zuen? Momentu horretan, agian, hamazazpi urteko neskatxa batek ez zuen gehiegi ulertzen horren esanahia, baina behin eta berriro errepikatzen zuen mantra horren barruan gauza asko zegoen: taula-gainean eduki beharreko jarrera, aristokratikoa; publikoa bereganatzeko hainbat baliabide landu beharra, eta behar den pasio, grazia eta komunikazioa atera behar zirela interpretaziotik. Laburbiduz, eszenatokira igotzen dena izar bat bihurtu behar dela artista bat izateko. Esan bezala, nire irakaslearen xelebrekeria bat iruditzen zitzaidan aipatzen zuen “eszena-sen” hori, besterik gabe. Gaur egun, ordea, badakit hori guztia behar-beharrezkoa dela publikoaren arreta eta mirespena lortzeko. Tesi hau jarraituta, aitortu behar dut Ainhoa Arteta benetako artista dela, behar diren erreminta guztiak menderatzen baititu publikoa poltsikoan sartzeko, zalantzarik gabe.

Gasteizko Kontzertu Handien XII. Zikloan eskainitako kontzertuaren egitaraua ez zen, berez, ni gehiegi erakartzen nauena, baina, tira, Ainhoaren eskutik, mundiala, kaskarra izan arren.

Kanta espainiar zaharrak, García Lorca eta Xavier Montsalvatgeren testu eta musikarekin, kanta labur eta nahiko ezagunen sorta bat dira. Batzuk nahiko ondo egokitzen dira Ainhoaren ahotsera, eta beste batzuk, zoritxarrez, ez. Saioaren lehen zatia gatzik gabea suertatu zen. Bigarrenean, ordea, Ainhoaren esentziak disfrutatu genituen, argilun batzuekin. Lorcaren Anda Jaleo, polita, baina oso iluna Artetaren ahotserako. Montsalvatgeren Umeentzako abestiak, motz eta bereziak, distiraz interpretatu zituen sopranoak. Eta onena, dudarik gabe, Miquel Ortegaren Canciones zikloa, non Artetak espresibitate ikaragarria hedatu zuen. Benetan politak.

Halere, artista, eszena-sena duena, propinetan ikusi genuen. Gustura utzi zuen publiko gasteiztarra. Ainhoaren lehenengo mezenasetako bati, Gasteizko andre bati, dedikatu zion lehendabiziko bisa, Guridiren kanta bat. Haurtxo polita, noski, abestu zuen, bere izeba bati (Gasteizen bizi dena) dedikatuta. Tosca operaren Vissi d’arte aria ere interpretatu zuen, zoragarria. Eta amaitzeko, La tempranica zartzuelako La tarantula kantarekin erakutsi zuen Artetak edozertarako prest dagoela. Piano azpitik pasatzeko, lurrean bueltak emateko. Eszena-sena.