Mesanotxeko tiraderan gordetzen ditu galderak. Publikoki adierazten ez dituen hainbat inkognita paper batean apuntatu eta tiraderan sartzen ditu noizetik noizera. Gau batzuetan paper berriak sartzen ditu eta beste gau batzuetan, aldiz, atera: ikusten baldin badu dagoeneko idatzitakoari erantzuna emateko modua aurkitu duela, zakarrontzira botatzen du; akabo erronka, nolabait. Galderak erantzun ahala desagertzen dira paperak mesanotxetik.

Bada, ordea, harri kozkorrik paperen artean; frankotan atera eta irakurri izan arren, erantzunik gabeko galderaren batekin topo egitea suertatzen zaiolarik. Asmatutako metodo bitxi hori gero eta erruleta errusiarrago bihurtzen ari da. Horrek ematen dio, nonbait, jokatzeko txirrinta berezia.

Zoriak aurkako aldea agertzen duenetan ez du apenas lorik egiten, eta nahasia aritzen da ohiko eginbeharretan boladatxo batez. Halatsu dabil lehengo astetik hona, ezin zentratuz bezala. Izan ere, berriz behaztopa eta muturkatu da aspaldiko tema alu-pitoarekin: “Noiz utziko diot mesanotxean arakatzeari?”.