Poza da Egunkaria auzian fiskalaren jarrera berria ezagutzean azaleratutako lehenbiziko sentipena. Eta amorrua bigarren. Hori izan da oro har erreakzioetan ikusi dena. Zorionez, ezpata burutik aldentzean, poza samur gailentzen zaio amorruari, pertsonaren inteligentziaren eremuko erreakzioa da. Egia da oraindik ez dagoela dena esanda, ezta pentsatu ere, baina asko bai. Balantzak epaiketarantz joko duen ala ez, gainera, di-da batean ezagutuko da.

Ondo da, baina zergatik jarrera aldaketa orain? Justizia ohartu da, ala ohartarazi dute? Eta dagoeneko, bistan da ezin dela inozokeriekin ibili, bultzada politikoaren hipotesia gailentzeko tartea besterik ez da geratzen. Oraindik, ordea, Auzitegi Nazionaleko lasterketa osoa amaitzea falta da eta, hemen, azken unera arte ez da jakiterik lehia zertan bukatuko den, hori ere ikasitakoen artean dago; PPren mundua ez dago geldi.

Baina fiskaltzaren neurri horrekin ez zaio Egunkaria auziari bakarrik begiratu. Argi gorriak piztuta dituen bake prozesuari auziari beste begiratu zaio. Ez da dudarik berri ona dela keinu jokoetarako, eta hobe litzatekeela, gisa honetako beste neurri batzuk gabonetako giroan Euskal Herriratuko balira. Estatuaren aldetik -berdin da bere zein boteretan- mugimendu zentzuzkoren bat egiteko ordua ere bazen. Une garrantzitsuan etorri da gainera, udazkenaren bukaeran, ETAk hitz egindako epeetako baten bukaeran.

Argi da honek bakarrik ez duela argi gorria berde bihurtuko, baina urratsak ikusten diren bakoitzean esperantza pizten da han-hemenka. Orain artekoak ikusita, logikoena litzateke pentsatzea prozesu honek, hasieran iragarri bezala eta Txema Monterok iragarritakoaren aurka, luze joko duela. Egia da Espainiako Gobernuak ez duela mugimendu handirik egin, aitzitik, irudituko luke elkarrizketa giroaren aurka aritu dela, baina hala ere, euskal gizartean nekez ulertuko litzateke prozesuaren etenik. Arrazoi nagusi bategatik, bakea desio delako eta gatazka bortitzaren itzulerarik ez delako nahi. Hori, nahiz eta jakin, orain arte Espainiako Gobernuak -behintzat publikoki- ezer gutxi jarri duela prozesua elikatzeko.

Poza emango luke jakitea, epaile batek atxilotuen komisaldegiko pasarte osoa bideoz hartzeko agindu izanak tortura ezabatzen lagundu duela. Amorrua emango luke jakitea epaile hori bera zela, hoztasun handienaren jabe, torturak txikitutako dozenaka lagunei deklarazioa hartzen zien. Eta tortura desagertzeko bidean jarriko balitz, berriz ere poza gailenduko litzaioke amorruari.

Bada bideoaren kontu honetan bake prozesurako seinale onik ikusten duenik, hau torturaren amaieraren hasiera bada, hori gatazka honek bereak eman dituelako dela pentsatzen duenik.