Frantziskok "Franciscomanía" zeinuarekin hasi zuen bere Aitasantutza. Fenomeno soziologiko horri esker, Vatikanoko boterearen zirrikituak aldez aurretik ezagutzen ez zituen gaztetasunaren ikono eta Elizako aldaketa-haizeen intsuflatzaile bihurtu zen.

Era berean, Frantziskok ilusioa eta itxaropena itzuli zien Eliza Katolikoaren irudiaren higadura esanguratsuaren ondoren harriduran eta desilusioan murgilduta zeuden fededunei, Eliza Katolikoa XIII. mendeko eszenatokietara atzera eraman zuten gertaera latzengatik.

Bergogliok, bere miretsitako Frantzisko Asiskoaren (il poverello d 'Assis) aita santuaren izena hartu zuen, eta Aita Santu aukeratu bezain laster, honako hau esan zuen: "Nola gustatuko litzaidakeen Eliza pobre bat eta behartsuentzat". Esaldi hori keinu bat izango litzateke lehen kristauen pobrezia-espirituari eta Romero monsinorearen gizarte-justiziako idealei, zeinak duela hiru hamarkada esaten baitzuen: "Elizaren misioa pobreekin identifikatzea da", baita itxaropen-mezu bat ere utopia hori egingarri egitea amets egiten dutenentzat.

Frantzisko Historiara pasako da bere karisma pertsonal ukaezinagatik eta bere estilo iraultzaileagatik, formalitateen atxikimenduan eta jende-dohainean oinarritutako estilo apologetiko propio batean islatua, bere Aita Santuaren mugarritzat Eliza Erromatarraren ikuskera eurozentrikoaren kitapena eta Eliza zentrifugoaren sarrera hartuz.

Germán Gorraiz López, analista