Insolidaritatearen apologetak dabiltza 2013an ingurukoei burua berotzen ez dezaten onartu nork bere hondakinak txukun sailkaturik entregatzea biltzaileei. Hau da, exijitu dezaten kutsatzeko eskubidea. Ozarki aldarrikatzen dute ez duela merezi endredotan sartzea Orendaingo jendeek bezala zabortegira 10 bidaltzeko, posible baldin bada donostiarrek bezala 65 lasai ederrean pasatzea beste norbaiti. Nori?

Txikiagoari, ahulagoari, bazterragokoari beti. Zarauzko kaletarrak Urteta auzoko baserritarrari oparitu diezaioke berak gaitzetsitakoa, esate baterako; aukeran gertutxo karrika turistikotik, baina begien bistatik kendu behintzat. Antiguako etxekoandrea kexatu daiteke hondakinak bereiztearen kontra, Sarriegiren danborrik merezi ez duen Zubietakoak isilik onartu beharko dizkio etxe-atarian. Irungo ziutate modernoko zaborrak selekzionatzeko sistemarik sortu ez bada oraindik munduan, egongo da Mutiloan zuloren bat Bidasoatik urrun. Bizkaikoak kiskaltzea txintik atera gabe onartzen duten metropolitarrek Gaztelako edo Extremadurako atzeratuei pasako dizkiete Zabalgarbiko labe erraldoian bildutako eskoria eta errautsak, zarama bizkaitarren herenik gaiztoena ez zaielakoan gaizki etorriko urrutiko tierra haietan lanik gabe daudenei, nori axolako zaio basamortu hartan.

Baina insolidario izaten hasita, lekuak adina aukera eskaintzen digu denborak. Hemen bertan ere lagatzen diegu propina ondorengo belaunaldiei. Injustizia, zapalkuntza eta pozoia esportatzeko modu bat, denboran urrutiratzea. Nik nahi ez dudana, bilobarentzako. Espainolei entzuten zaienez: “El que venga detrás, que arree“. Guk mamia aprobetxatu dinagu eta oskolekin hor konpon, 2049ko Mari-Anton.

Artikulu hau Pello Zubiriaren Xehe blogean argitaratu da. Fukushimaz, erleaz, arrebaren kantzerraz, baratzeaz... kontu gehiago aurkituko dituzu bertan.