Joxe Lizaso nagusi zen Landeta tabernan. Bertan etxeko sentitzen zen Lazkanok taberna-giro hura arnastu digu: “Bereziartua medikuaren gurasoena zen taberna hori, eta adinean aurrera zihoazelako utzi zuten. Joxek, ezkondu berri-berriak, hartu zuen taberna bere emazte Julirekin. Lizaso nahiz eta kalekoa izan, Landetara etorri zenean oso harrera ona egin zitzaion.

Han bazen mahai luze bat, askotan gezurrak gehiago joango ziren egiak baino, baina bai dotore esandakoak. Jendea joaten zen lasai, ardo txurruten bat eginez kontu kontari, eta Joxe tartean baldin bazen behintzat, izaten zen kantu zaharrik... Bertso eskola zela esan izan da, eta ia sekula ez genuen guk egingo bertsotan mahai hartan. Baina bertso munduko gorabeherak kontatu bai, eta bertsolari gazteoi ikasteko ongi etortzen zitzaigun bertso giro etengabea, eta batik bat adar-jotze giro hori zegoen. Baziren sasibertsolari batzuk, Anbrosio Gurrutxaga eta Diabru esaten zioten azpeitiar famoso bat, eta haiek eta Joxe han baziren, ez zen behar izaten afari ikaragarririk gozamen hutsean orduak pasatzeko. Gozagarria zen mahai hura”.

Lizasoren urrezko garaia agertu digu Lazkanok: “Joxe hasi zen oso gazterik, 17 urte zituela. Uztapiderekin eta Basarrirekin asko ibili zen, bertsolari konsagratua zen. Lasarterekin soldadu joandakoa zen eta harekin harreman handia zuen. Uztapidek eta Basarrik plazari utzi ziotenean punta puntan geratu zen Joxe. Lasartek ere utzi zuen eta 1970etik 1975-1980ra Gipuzkoan plaza gehien-gehien egiten zutenak ziren Lazkao Txiki, Joxe Lizaso eta Joxe Agirre. Joxe Agirre eta biok baino zaharxeagoa zen eta lehenago sartu zen bertso plaza horretan. Egia esan guk lehenengo errespetua edo lotsa edo beldurra ere bageneukan jende mailako batekin hitz egiteko, baina hori asko erraztu zigun Joxek. Izan zen guretzako maisu bat. Berarekin leku askotara joan ginen bertsotara Agirre eta biok”.

Lizasoren bertsokera honela definitzen du Lazkanok: “Ez zen moztailea, erantzun gogorrekoa ez zen. Beti gaiari bidea ireki, eta gehiegi kateatu gabe laguntasun horretan oso ongi ibiltzen zena. Bertso afari batean ez zizun kontra gehiegi egingo. Hartzen zuen gai bat eta berea esan eta esan joango zen, iturri agortezina zuen, lagunarentzat ez zen batere gogorra. Ez zuen lehengo bertsolari zaharren elkar puskatu arteko joera hori.

Bere bertsokera ez zen txapelketakoa. Freskotasunean jarraitu nahiago zuen, garboso, segi eta segi, hiru bertso baino sei nahiago eta sei baino hamabi nahiago... Txapelketako bertsolaria ez zen, eta hori bazekien berak ere. Ez zuen gogoko. 16 aukeratuta eraman gintuzten Donostiara, 1968-69an, eta hantxe bakarrik atera zen”.

Kantakera nondik zetorkion argitu digu, azkenik: “Musikoa zen oso. Aita ere txistularia zuen (Basilio), oso ona eta gainera musika ikasitakoa. Azpeitian beti esan diete Basilionekoak. Basilio horren aita Ipintza zaharra zen, berriz, musiko famatua. Lehengo kanta zaharretatik ateratako doinu dexente zituen Joxek. Oso belarri onekoa zen. Edonork edozein doinu arraro atera eta hartuko zion derrepente”.