Behin afrikar jatorriko gizakiak hara iritsita, Frontex eta Gobernuz Kanpoko Erakundeen (GKE) eskuetan geratzen dira. GKE-ek hamar minutuko hitzaldi bat ematen diete, beraien egoeraren berri izateko. Atzerritarren internazio zentro honetan lan egiten duen langile anonimo batek esan digunez, momentu honetan, afrikarrak oso nekatuta iristen dira, ez dakite non dauden eta deskantsatzeko gogo handiak dituzte. Egoera horretan, Frontexeko poliziak modu atseginean afrikar lagunak identifikatzen saiatzen dira pare bat minutuz. Bi aukera ematen dizkiete, errefuxiatu ekonomikoa edota babesa behar duen errefuxiatua izatea. Poliziaren helburua gehienak errefuxiatu ekonomiko bezala sailkatzea izaten da, horrela, 72 ordu zentroan pasatuta, inongo eskubiderik ez duen gizaki bihurtuko da gure laguna. Antzerki itxurako identifikazio honen ostean, zentroko Miserikordiako arduradunek, poltsatxo bat ematen diete zenbait arropa eta higiene tresnarekin, eta ondoren zerbait jan eta ohera. Dena den, badaude gaixo datozen afrikar batzuk eta identifikatu ostean, zentroko medikuarengana joan eta haien beharraren arabera gela berezietan geratzen dira.

Atzerritarren internazio zentrora sartzeko baimen berezia behar da, guk lortu ez duguna. Hala ere, haiek ikusteko grina handia zen eta zentroa gertutik ikusteko aukera bururatu zitzaigun. Bi menditxoen babespean dago eta gu mendi magal batera igo gara haiek ikusteko. Afrikarrak hitz egiten eta, zorionez, baloi batekin jolasten ikusi ditugu, pentsatzen genuena baino hobeto.

Haien errealitatea ordea bestelakoa izango da Lampedusatik irteterakoan. Siziliako edota Italiako beste zentro batzuetara bidaliko dituzte. Errefuxiatu-babesa lortu duten afrikarrak linbo legal batean geratuko dira eta zorte pixka batekin aurrera egiteko aukera izango dute Italian edo Europar Batasuneko edozein estatutan. Errefuxiatu ekonomikoak ordea, ilegalak izatera pasako dira eta zazpi egun emango dizkiete Italiatik alde egiteko. Egindako bidaia luzearen ostean ez dute amorerik emango eta borrokatzen jarraituko dute gehienek. Sistematik kanpo ateratzea erabakitzen dutenen bideak zailak eta arazoz beteak izango dira. Askotan estatuekin konbenientzian, mafiaren bitartez kontrolatuko dituzte. Arrazakeria eta esplotazio laborala hortxe izango dituzte itxaroten eta bereziki latza izango da adin txikikoen eta emakumeen kasua, hauek arrazakeria eta esplotazio laborala sufritzeaz gain, esplotazio sexualerako sareen eskuetan erortzen baitira kasu askotan.

Inpotentzia handia eta larritasuna sortu du edukitako ezagutza honek gure taldean, ez baita berdina  bidegabekeria hau berrietan ikustea edo lehen pertsonan.