CASERIO (H)UZ(S)TEN
Oskar Gaztelu
Erein, 2023

--------------------------------------------------------

Din que a poesía permite contar o incontable cunhas poucas palabras a Oskar Gaztelu (Larrabetzu, 1964). A pesar da súa experiencia, recentemente publicou o seu primeiro poemario. Ernestina de Champourcín 32. Gañadora do Premio de Poesía publicou o libro Baserria (h)uz(s)ten (Erein, 2023), con 22 poemas e once reflexiones. A imaxe que sobresae da colección tal e como indica o título é a do caserío abandonado e baleirado, pero o caserío vai máis aló de ser unha simple casa rural.

Unha paisaxe poética, curado por Gaztelu, de xardín, choiva tenra e unha caixa chea de tesouros ancestrais, achéganos aos costumes e modos de vida en perigo de extinción, ao coñecemento que vai desaparecer coa xeración adulta, á relación entre a vida e a morte, aos diversos ciclos que hai na natureza, á memoria que gardan as cousas e os espazos e á soidade e o baleiro que supón a perda: "De cando en vez, con acougo / accedo ao meu pequeno caserío / dentro da miña infancia. / Non podo dicir que eramos felices, / pero gústame / ouvir no mesmo sitio o eco dos anos (…)".

Pero o caserío é para Gaztelu unha casa natal que alimenta a voz poética persoal. Neste sentido, destaca especialmente a importancia da morte da nai e o seu posterior duelo na colección. Os poemas sobre a nai ou dirixidos a ela impregnan o libro cun ton emotivo: a ausencia ocupa máis espazo que a presenza. Abril é un dos poemas nos que se reflicte: "'Eu non sei si vou estar aquí, pero a primavera / virá', dicía. / A primavera está aquí./ As flores esperan a ela, / a ver se alguén as libera das malas herbas. - Este ano a miña nai non me vai a coller".

Aínda que nalgúns casos poderiamos dicir que a reflexión é un equilibrio entre os temas e a poética, os poemas son unha procura exacta de formas de expresar o que son terribles: unha especie de intento de deixar os caseríos para que os lumes inferiores permanezan acesos.