A maioría das persoas que somos cisheterodisidentes nacemos fóra das cidades. Nacemos, crecido e vivimos (raun) nos pobos, ata que as dinámicas heteronormativas dos pobos exiliáronnos ás cidades, forzáronnos a sexiliarnos.

Fomos a buscar ás cidades a habitabilidade, a rede, a comunidade. Porque alí puxemos as nosas ganas e os nosos propósitos para arraigar algunha vez. Nas cidades enredámonos cos nosos compañeiros, construímos parentescos de transformación e en moitos momentos tivemos a certeza de transformar a sociedade coas nosas accións. As comunidades que creamos e creamos nas cidades, por tanto, son necesarias.

Pero, sen querelo, esta tendencia urbana tamén nos fixo caer na trampa capitalista. Porque a falsa idea do progresismo, mesturada cun modelo consumista traidor e destrutivo, fíxonos crer que todo ocorre nas cidades, que todo é cor, que as nosas sexualidades aflorarán nun solo fértil cheo de oportunidades.

Pero as cidades xa non son tan estimulantes e, como di Yayo Ferreiro, a cidade é un feito que só consume recursos materiais e xera lixo (tamén emocional), que ademais de recursos consume e fai invisibles ás persoas, ata que estas levan ao extremo.

Que dicir das comunidades de vangarda que estamos a crear nas cidades. A miúdo son relacións endogámicas cheas de guayismo e de aparencias, nas que os eloxios permanentes de tres ou catro gurús culturais ou académicos baseados en asimetrías de poder contribúen a crear elites culturais, sociais e políticas. Moi subversivas, disidentes e progresistas, si; pero elites, en definitiva.

Somos moitos os que queremos deixar as cidades atrás e, vivindo, encher o saco para crear comunidade aos que imos aos pobos. E si falamos de habitabilidade, tamén hai dinámicas e redes que fan estimulantes as vidas das persoas nos pobos. Iso si, hai que fomentalos, non xorden da nada.

O que falta é todo o traballo que fixemos LGBT+ nas cidades. Os cisheterodisidentes temos que articular entre si.

Como activistas transfeministas estamos a ver como nos pobos pódese reactivar o tecido social e político cisheterodisidente. E como profesionais, estamos a ver como, realizando diagnósticos municipais, é posible deseñar políticas públicas que incidan nas sexualidades non incluídas no cisheterosis. Porque, si, nos pobos tamén pode haber a oportunidade de ser o que somos.