Despois de varios días dunha profunda limpeza doméstica, levei a cabo esta recompilación non exhaustiva de conclusións ás que cheguei:

Aínda me queda moito.

Non estou disposta a renunciar aos meus libros acumulados durante anos, pero si a unha chea de papeis, folios e apuntamentos, limpándoos cada vez con menos arrepentimento a medida que pasan as horas e os días. Cando terminei, sentín máis disposto a renunciar aos meus libros, polo menos a unha pequena porcentaxe deles, si a maioría deles xa non estaban nas caixas e eu estaba deprimido.

Despois de botar unha ollada rápida a eses papeis, folios e apuntamentos, é evidente que non vou poder recuperar moito diso. Non hai, por exemplo, ningún material reutilizable que poida librarme da necesidade de facer este escrito. Con todo, á espera dun exame máis exhaustivo ou dunha necesidade máis seria, elixín a máis salvable, con tres cartafoles cheos de paquetes.

A ideoloxía de todos os xornais tamén está en ebulición. As antigas noticias –atopei até 1997 nun armario alto– aínda serven para limpar os cristais das xanelas. Que me perdoen os columnistas que xa non están entre nós, os famosos imprescindibles e os xornalistas ilegalizados ou errados.

Ter amigos é unha gran cousa. Un amigo é alguén disposto a dicir o que non queres escoitar. No caso que nos ocupa: “Non te enganes a ti mesmo, iso nunca vas utilizalo na puta”, que che dirá.

A cada obxecto que se libera de tiralo ao lixo, ao mesmo tempo que se salva, calcúlaselle en silencio o tempo que tarda en salvalo. Vostede sabe que só é un atraso. Despois de limpar, todo o que tes en casa é provisional, todo excepto o que compraches de novo desde entón, que é para sempre, por suposto.

Que a moda, polo menos como un medidor do tempo, non é só, e quizá tampouco, sobre todo, nas roupas, porque puiden comprobar como atopei un pequeno lote de vellas revistas para adultos e un amigo, con comentarios moi zumentos, puido datar as fotos con precisión, atendendo a características ou calidades distintas á roupa.

En relación co punto anterior: a evolución das miñas preferencias eróticas e a dispoñibilidade e gratuidade deste material (ou moi similar, ou mesmo mellor) –neste sentido, é terrible o que estiven disposto a pagar, non só en diñeiro, senón tamén na vergoña que pasei ante os vendedores do quiosco a cambio de carne impresa, ou, como se mire, canto nos devaluou o sexo–, non evita que estas revistas pretendan retelas.

Non hai nada que poida parecerlle máis sospeitoso a un veciño que ver a un veciño saír varias veces ao mesmo día dos seus excrementos. Se se lle dá ou se lle dá a oportunidade, ponse a falar e sen disimulo trata de levar a conversación á cuestión da súa posible mudanza, tan desesperadamente, que lle resulta difícil distinguir si pregúntalle con esperanza ou con desgusto, ou simplemente por un interese humano ou natural pola natureza humana.

Á volta do colector, alégrome novamente de que non me botou nada pornográfico, porque podo imaxinar que o veciño pode recoller máis información para facer calquera cousa, para explorala en calquera sitio.

O resultado da limpeza, o gran pracer que proporciona ver todo ordenado, ten que ver co tempo que se prolonga sen estar de limpeza, até o punto de crer que as persoas groseiras son tan só hedonistas de gran paciencia.