Para os máis novos de hoxe en día Txopo non será moi coñecido, e quizá lles resulte curioso que na portada do libro apareza a imaxe dun porteiro do Athletic (un cromo). O certo é que Arostegi cóntanos neste libro unha historia ambientada en 1975, na que, aínda que de forma indirecta, o porteiro Iribar ten un papel moi importante.

“O 17 de xaneiro de 1975 decateime de que Hugo, un dos meus mellores amigos, estaba a piques de morrer. Lembro a data perfectamente. Ese día cumprín dez anos”. Así é como Arostegi aborda o relato deste libro, unha historia narrada en primeira persoa e cun narrador de dez anos, o mozo, como protagonista. A tristeza e a tristeza que sente Jon ao coñecer a de Hugo únense co desexo de visitar ao seu amigo. Así, Andoni irá con Txiru ao Hospital de Cruzamentos para ver á súa amiga: “Estaba máis delgado. A pel tiña unha cor deslucida e os ollos perderon o seu alegre brillo”.

O lector, polo ton do relato do libro, pode percibir a presenza da morte, da perda dos amigos, pero tamén a valentía e a inocencia dos nenos.

Hugo, ao saudar aos seus amigos, comenta o seguinte: “O meu soño era ser como Iribar, porteiro do Athletic, e dáme un pouco de pena morrer sen coñecelo. Estou segura de que é un bo home”.

O tres rapaces salguen coa cabeza no hospital, deixando ao seu amigo tan grave, e móvense a dar unha alegría ou un poema a Hugo, ata que comezan a facer realidade o seu soño. Hugo ten que coñecer a Iribar.

E a partir de aí, aínda que sexa nesa situación e contexto, parece que o autor nos introduce nunha novela de aventuras. Como saír do hospital de Hugo e levalo até Lezama (os protagonistas son os nenos, é dicir, teñen pouco diñeiro, e ademais estamos en 1975).

O lector vese atrapado nesta aventura dos nenos, que se desmorona cun punto de desesperación e realismo nas súas intencións, que se quedaron en nada ao saír do hospital. Os seus pais, incluso os de Hugo, en lugar de enfadarse, danlles as grazas polo momento de alegría que crearon no neno. Jon, Andoni, Txiruk e Sara teñen entón outra idea. Que o propio Iribar vaia visitar a Hugo, para iso terán que chegar ao porteiro e explicar o que lle pasa a Hugo e o desexo do mozo.

Gaizka Arostegi xa nos ensinou antes a súa habilidade para contar historias e aventuras, e nesta ocasión consegue atrapar ao lector nunha novela chea de sentimentos e vicisitudes. Sentimentos de todo tipo, perda dun amigo, pero tamén alegría por amor, desesperación ou logro. E todo iso nun bulebule cheo de feitos, un bulebule que, a pesar de non saír ben, vai tirando dos fíos até conseguir o obxectivo. Un bulebule de accións e sentimentos.