Antes de nada, o escenario cambiou radicalmente a Ibarretxe e ao Goberno tripartito pola reivindicación do cesamento do fogo de ETA. Con el, o protagonismo pasou, por unha banda, a Zapatero e a ETA e, por outro, aos partidos que se reuniron en Loiola.

Comunicounos que ETA dera por terminada a tregua e iso supuxo o final do diálogo político coa banda terrorista. As esperanzas e as ilusións dos cidadáns quedaron totalmente desvanecidas. Outra vez no camiño.Nese

ambiente de desesperación enmárcase a proposta do lehendakari, presentada no Parlamento Vasco o pasado 28 de setembro, coa súa “folla de ruta”. É evidente que con esta iniciativa o lehendakari quere gañar un protagonismo que non tivo na época da tregua. Sabemos que a proposta ten moitas incógnitas e límites, que algúns son insuperables e que outros non están na súa man liberalos. Por exemplo, o final de ETA. Entre estas dificultades, unha das máis importantes está a de conseguir un gran apoio político e electoral da sociedade. Ante a resposta de Zapatero, cada vez é máis evidente que os resultados que se obteñan nas eleccións xerais do próximo ano van ter unha gran importancia á hora de debullar a súa proposta.

Para Ibarretxe e para o PNV non serán eleccións ordinarias. O lehendakari tomou nesta ocasión grandes riscos e fixo que o partido os acolla. Joseba Egibar deuse conta de que a folla de ruta pode quedar definida nesas eleccións, e por iso fixo a súa proposta. É dicir, que nesas eleccións coincidan partidos que están de acordo coa folla de ruta de Ibarretxe. Egibar quere compartir riscos, para ben e para mal, e á vez protexer o futuro político de Ibarretxe. Porque protexendo á criada coida tamén da súa. Na liña da estratexia adoptada, a proposta de Egibar ten lóxica, aínda que os jeltzales e o nacionalismo non están preparados para iso. Para contestar a Zapatero ou a Rajoy, Ibarretxe non ten suficiente cos resultados dos seus partidos, segundo Rajoy. Teño a impresión de que, tras a decisión do lehendakari e despois da mesma, non empezou a prevalecer entre os jeltzales un certo “medo escénico”. Como a impresión que experimenta quen entra nas augas demasiado grandes sen equipo de salvamento. O futuro é un espectáculo, mesmo escuro.