Que é a iniciativa Autonomia eraiki? O plan de autonomía nunha palabra. Queremos volver situar o tema da autonomía no centro da situación política de Euskal Herria. Na miña opinión, en parte do nacionalismo de esquerdas produciuse unha desviación momentánea, unha parte dos abertzales chegou a escorregar polo camiño do departamento, sen luces.

Por onde queredes ir os que estades en Autonomía Construtiva?

Na iniciativa hai varios puntos de vista e asumimos as diferenzas. Hai quen opina que a autonomía non ten polo momento que reivindicar ningunha institución. Estivemos ao redor da iniciativa Asko Batera e non nos arrepentimos diso.

Sodes patriotas de varias tendencias...

Si. Nacionalistas que nos últimos dez anos tomamos diferentes camiños, que nos demos conta de que a esixencia do Departamento non conducía a nada. Os que traballan na Unión ou na AB tamén o recoñeceron. Nós sempre estivemos a favor da autonomía e agora decidimos dar un paso máis firme. Quen impulsamos a iniciativa de construír autonomía e a reivindicación da autonomía non obstaculizamos o camiño do Departamento, quedámonos á marxe ou deixamos facer ese camiño. Recentemente a Unión tomou o temón da autonomía. Ben. Pero, en definitiva, os que traballamos na iniciativa, hai tempo que comezamos a traballar no concepto de autonomía.

Os días 26 e 27 de
outubro celebrouse o primeiro foro en Baiona. A que fin?

O
acto serviu para explicar o concepto institucional de autonomía. Explicamos que o concepto é crible e viable. Hai suficientes probas para reivindicalo. A autonomía é neste momento un proxecto político, non tanto unha institución física, unha proposta de construción política.

As reivindicacións dos abertzales reuníronse na plataforma Batera durante os últimos anos. Vostede foi crítico. Profundar niso.

Mostrei unha actitude bastante crítica con respecto a Batera, xa que para min malgastáronse moitas forzas e non se conseguiu nada. Con todo, este desexo ten todo o seu mérito, non hai que negar ao Un a pretensión de adiantar. Dixen que nos levaría a un impasse. Iso é evidente, non o digo só eu. O camiño non foi en balde, de acordo. O obxectivo foi concienciar á maioría da sociedade da necesidade da institución. Con todo, reivindicar que necesitamos a xente para conseguir a institución pode ser unha escusa para conseguir a autonomía ou para abrirnos camiño para conseguila.

Que hai no camiño da autonomía que non está no outro, por exemplo?

A autonomía é un proxecto político, é máis que unha lista de esixencias, non é un catálogo de reivindicacións.

Non é limitado no mundo abertzale, unha vez construída a Autonomía?

Niso temos certa similitude con Batera. Temos que partir da realidade sociopolítica deste pobo, niso estamos de acordo. Pero a autonomía, que aínda é un concepto institucional, é unha pretensión que hai que ir construíndo a través do traballo político. Temos que conseguir credibilidade para construír un armazón autonómico ou institucional, conseguir un espazo abertzale máis amplo.

A autonomía tamén chegará ao Norte?

Si. Francia terá que aceptar a autonomía ou non haberá Unión Europea. A UE pon a Francia nunha enorme contradición. Tampouco nos gusta a UE, non nos gusta a Europa dos mercadores, pero os vascos teremos unha institución, non só dos abertzales, que recoñeza o carácter político deste país.

Vostedes están a traballar na construción da Autonomía e na preparación das eleccións municipais de AB. Son compatibles?

Son compatibles si fíxanse obxectivos políticos. Acudir ás eleccións cun catálogo de peticións non ten fundamento. As eleccións tamén son un espazo de loita para min, pero hai que presentalas con fins políticos. Non falo na AB e, por suposto, falo fóra da estrutura dos partidos, pero os partidos parece que se espertan no tempo electoral. Non é do todo así, pero ten unha parte de verdade. Cal é a liña e o proxecto político abertzale de cada día? Non o vexo claro.

Polo
barrio da capital, Alain Iriarte chamou aos mozos a defender as súas ideas nos consellos populares nas páxinas de ARGIA.

Son concelleiro en Etxebar. Doume conta de que camiñar polas estruturas institucionais de Francia, como abertzale, serve de pouco. Estes marcos están feitos para manter as estruturas dos franceses, o feito de que sexan electos ou alcaldes abertzales non serve moito para o avance do nacionalismo. Si aproveitasen a institución para fortalecer a súa posición política, ben, pero na maioría dos casos non o fan. O candidato abertzale ten que presentar o seu proxecto político, pero non o defende. Estas estruturas non serven para acelerar a aspiración política dos abertzales.

Mentres tanto, en Zuberoa leváronse a cabo accións armadas contra a terra e a vivenda.

Hai razóns para que haxa actos ilegais armados, en primeiro lugar. Ninguén o fai de boa gana. Hai accións porque son razóns de ser, pero hai que explicar claramente as razóns políticas que as motivan, hai que defender os eixos dunha visión política, e iso é insuficiente. O activismo non vale sen iso, é perder forzas, pérdesche ante as potencias do poder. Hai que achegar solucións xunto con accións a través de explicacións políticas.

Trátase de accións realizadas por IK por causas similares.

Si. Pero son unha especie de advertencia, de difícil solución: a especulación da terra e da vivenda é sempre un problema. Beñat Espil escribe: “O grupo anti-especulativo de Zuberoa denunciou a situación durante tres anos, pero non deu máis eco á situación. En cambio, con dous mistos a xente foi avisada por queimar dúas casas”. Non é do todo así, pero as accións puxeron de manifesto a existencia dun problema.

Que cambiou en Zuberoa nos últimos vinte anos?

Os

cargos electos de hai vinte anos e de agora, que traballan en estruturas francesas, non son os mesmos. A experiencia e a loita de Zuberoa propiciaron un ambiente en favor da euskaldunización, non quere dicir que acheguen os recursos necesarios. O Colexio dos Pobos non ten medios políticos para, por exemplo, impulsar a política a favor do eúscaro. Traballa, pero fai falta moito máis. É dicir, o ambiente é favorable, pero ao mesmo tempo dámosnos/dámonos conta de que o eúscaro está nunha situación máis grave que hai vinte anos. Na rúa óuvese menos. Sen resistencia non imos resolver os nosos problemas. As institucións non teñen competencias para superar os problemas, en parte serven para reflexionar, pero non teñen recursos. Cal é o proxecto político dos abertzales? Os partidos políticos franceses teñen un proxecto político, os abertzales non. Os antieuskaldunes son menos que antes, pero aínda o son.

A Unión é o clamor que predica.

A unidade dos abertzales, si. A Unión está ben. Pero con que obxectivo? A Unión ten interese por si mesma, ten que camiñar en unidade, pero definindo para que. Só para ir ás eleccións? Si é só para iso, non é suficiente. Non estou de acordo con facer unidade, como a dogma.