Segundo a teoría de Win win, é posible chegar a acordos que poidan beneficiarse ambas as partes. Tamén di que para iso hai que ter alicerces sólidos, confianza e seguridade para que ese acordo sexa sostible no tempo.

E estamos nesa liña fina na que conviven as persoas que traballamos en Atzegi coas persoas usuarias do servizo. A nosa vida persoal únese á de cada un deles. Porque cada persoa que deixamos a pel e o corazón no noso traballo creemos na filosofía desta asociación, na que as familias queren visibilizar e integrar na sociedade a persoas con diferentes capacidades. E porque creemos nel, porque sentimos o noso, porque queremos a mellor atención ás persoas que atendemos, estamos aquí.

Traballar en Atzegin implica levar o traballo a casa, non desconectar, implicarnos, amor ao noso traballo, traballar en horarios nos que os demais descansan, perder os actos familiares e buscar a forma de conciliar a nosa vida familiar coa da outra vida, a laboral. Pero que ninguén esqueza, sobre todo a Deputación Foral de Gipuzkoa e Atzegi, que ademais das persoas que queren o que fan, somos traballadores.

Si non podemos traballar de forma digna, é imposible coidalo con dignidade. Quen coida do que coida? Neste caso, nin a Deputación nin a dirección de Atzegi desvanécense da creación dunha organización activa, con capacidade de mobilización cidadá, perceptiva, inclusiva, implicada. Pero os que formamos parte desta organización estamos cansados de non vernos recoñecidos e valorados, cun novo modelo que, ao noso xuízo, supón unha redución na conciliación, nas retribucións económicas e na nosa saúde.

Un traballador canso non rende igual e a calidade do traballo diminúe. En resumo: 2.000 horas traballadas, pero 1.600 horas contabilizadas, (400 horas presenciais), sen pluses por festivos e fins de semana, nin pluses nocturnos reais, que saen do salario basee… e outras moitas cuestións que só contaminarían a opinión xeral e deixarían de ser construtores.

E os traballadores, loitando pola dignidade, estamos ante dúas organizacións que lavan as mans e tiran a pelota dun lado a outro. Pero un arruína o diñeiro, e na época electoral queda bonito, e o outro cobre o expediente con usuarios que afirman que coidan, integran e loitan sen implicarse, sen comprometerse de verdade. Só iso pode suceder realmente si aténdese a persoas que loitan de verdade cada día.

E así pasamos dun lugar a outro, da praza Gipuzkoa á rúa Okendo, subindo as pancartas e bandeiras, esperando a que ninguén se poña na nosa pel. En definitiva, porque o que pedimos non é nada que non merecemos, senón un win win.

Persoal do servizo de vivenda de Atzegi