Pobreza endémica e desequilibrio territorial: nos últimos 30 anos, o número de persoas que viven na pobreza é o que aumentou e non o de quen teñen unha vida digna. Estímase que 1.000 millóns de persoas foron sacadas da pobreza máis severa, pero aumentando a bolsa dos pobres. Con todo, actualmente outros 736 millóns de persoas seguen en situación de pobreza severa, con menos de 2 dólares ao día. A maioría están no África subsahariana, un dos 28 Estados máis pobres do mundo. A repartición da pobreza no mundo está a desequilibrarse, condenando á miseria a todas as zonas. Non podemos esquecer, ademais, que estes territorios que viven en situación de pobreza severa son os que habitualmente sofren o conflito, a guerra, a fame e as súas graves consecuencias. Estes territorios representan o 34.4% en 2011 e o 36% en 2015. Nos últimos anos, sen dúbida, esta cifra aumentou.

Fortalecemento do fluxo migratorio: a pobreza ou a guerra obrigaron a 68,5 millóns de persoas a abandonar o seu territorio pola forza. Este desprazamento da poboación por conflitos, guerras, cambio climático e fame é o maior xamais rexistrado. Entre eles 40 millóns movéronse dentro do seu propio Estado, pero outros 24.5 millóns víronse obrigados a emigrar. E miles deles morreron nesa vía de exilio, moitos deles nas portas da Unión Europea, no Mediterráneo ou na fronteira con Estados Unidos. Os Estados ricos pechan as súas portas aos emigrantes. Niso están Sarvini e Trump, entre outros.

Aumento do cambio climático: estamos cada vez máis cerca do quecemento climático de 1.5ºC que se puxo límite ao desastre ecolóxico non devolto e, o que é peor, non se prevén cambios de sentido. Non se respectaron os límites impostos á vertedura do C02. As emisións de dióxido de carbono para 2030 deben reducirse nun 45% para deixalas en baleiro en 2050. Pero non se toman as medidas necesarias para iso. Os acordos da COP21 non os acepta Trump e os outros non cúmprenos. A primeira conclusión é que, se non cambian as cousas, outros 100 millóns de persoas vanse a pór nunha situación de extrema pobreza en dúas décadas. A migración climática ha comezado e intensificarase no futuro. No sur de África, Asia e América Latina xa se prevén 140 millóns de migrantes climáticos.

Envelenamento do aire e da auga: o 91% da poboación mundial non respira un aire de calidade debido a que a contaminación se estendeu a todos os recunchos do mundo. Noutras palabras, 9 de cada 10 persoas no mundo respiran aire contaminado. As estatísticas indican que na actualidade máis de 7 millóns de persoas morren no mundo polo aire contaminado que respira cada ano. Iso si, o 90% desas mortes non se producen en ningún dos Estados onde se concentra o G7. Por suposto, tamén nesta contaminación ten moito que ver a correcta reciclaxe dos residuos e as políticas de incineración, que apenas se fan no mundo. A contaminación mariña dos plásticos que se está dando moito que falar no último mes tamén é testemuña diso.

Exclusión integral da muller: na actualidade hai 2.700 millóns de mulleres que non teñen os dereitos e as condicións dos homes. Mulleres que sofren barreiras de todos os niveis, sociais, económicas, sexuais... 104 Nos estados as mulleres non teñen dereito ao traballo que queren. En 59 non contan con protección legal contra as agresións sexistas e en 18, os maridos poden decidir que as mulleres non poden traballar. Por suposto, a igualdade salarial entre homes e mulleres a cambio dun mesmo traballo non se dá practicamente en ningún lado, pero é unha gran brecha, especialmente nos Estados máis pobres. En moitos lugares, ademais, négaselles a educación, converténdoa en analfabetas nas mulleres. A análise do dereito á propiedade é aínda peor, xa que en moitos Estados a muller non pode ser realmente dona de nada nin acceder aos créditos. O capitalismo heteropatriarcal é o modelo social que os estados do G7 venden no mundo como democracia.

Os nenos non poden crecer e educarse: cada ano morren máis de 1.6 millóns de nenos debido a atrasos no crecemento dos seus primeiros anos de vida. E outros 150 millóns teñen claros sinais de atraso polas enfermidades padecidas pola mala alimentación e o coidado que tiveron durante estes primeiros anos. Como non podía ser doutra maneira, os atrasos na mocidade destes nenos e nenas teñen graves consecuencias na súa vida afectiva e profesional. Aínda por riba, os nenos que sofren esta situación son principalmente dos Estados pobres, polo que non teñen nin un proxecto educativo real que lles corresponda. Ao retroceso de crecemento hai que engadir o atraso na educación. Na actualidade, son polo menos 260 millóns os nenos e novos condenados que non reciben ningún tipo de educación e que viven nunha situación de extrema miseria.

Urbanización desmesurada: segundo os expertos, en 2050 a poboación mundial vivirá cerca do 70% en zonas urbanizadas. En 1960 eran o 30% e en 2018, o 55%. Pero o 90% da taxa de urbanización darase nos Estados máis pobres ou inmersos en procesos de crecemento, principalmente en África e Asia. As consecuencias máis notables son dúas: a primeira, que traerá un grave vaciamiento do espazo rural, aumentando o desequilibrio coa cidade. E, doutra banda, como esta urbanización se vai a producir nos Estados máis pobres, outros 1000 millóns de persoas sen condicións de vida dignas, serán condenadas a vivir en barrios pobres ou en fabelas, coas graves consecuencias que iso leva no ámbito familiar, social, económico, laboral...

A uniformización contra a diversidade: En Nacións Unidas hai ao redor de 200 Estados, pero a UNESCO recoñece que son ao redor de 6.000 as linguas do mundo. A conclusión é clara, case todas as linguas do mundo están sen mecanismos de defensa do Estado. Se as cousas non cambian, e non parece que sexa así, nos próximos 100 anos desaparecerán centos de linguas, culturas, pobos, como consecuencia dun proceso de asimilación brutal. Por suposto, as linguas dos Estados do G7 serán as que representen a eses miles de linguas, sobre todo aos ingleses, aos franceses e aos alemáns. A biodiversidade é a diversidade lingüística e cultural necesaria na medida necesaria para o ecosistema. Desgraciadamente, o G7 está a reforzar a cultura e a linguaxe do mundo coa máis salvaxe uniformización. Dos países de orixe que chegan á universidade, só o 2% garda á súa nai ao final dos seus estudos de idiomas. Un xenocidio cultural claro.

Así as cousas, son dúas os traballos que temos que realizar ante o cume do G7 de Biarritz. O primeiro é demostrar que en Euskal Herria, como no resto do mundo, estamos a traballar por outro mundo, participando no cume organizado en Irun-Hendaia os días 21, 22 e 23 de agosto con axentes alternativos e de esquerdas de Europa. E a segunda é participar nas distintas mobilizacións que se organizarán os días 24, 25 e 26 de agosto para denunciar ao G7 ante o mundo. Mentres tanto, o 13 de xullo temos unha cita en Biarritz na manifestación nacional. Tedes toda a información na páxina web g7ez.eus.

Joseba Alvarez

Membro da Plataforma G7 NON