Artista oholtzatik at dagoenean
HAUsPOZ
Kepa Junkeraren omenezko kontzertua, Getxo Folk jaialdian.
Noiz: Irailaren 13an.
Non: Muxikebarri aretoan. (Algorta).
-----------------------------------------------------------------------------
Iluntzeko 19:40 dira Algortako Muxikebarri zentroko lehiatilan. Sarrera eskuratzera hurbildu naiz eta aurrean dudan emakumeak bere sarrera nola eskatzen duen entzun dut: “Lau sarrera Kepa Junkeraren izenean”. Jarraian, nor den adierazi dio beirazko lehiatilaz bestaldera dagoen langileari: Maria Junkera; hain zuzen, Keparen arreba. Orduantxe pentsatu dut lehenbizikoz ikustear nintzen emanaldiaren kontraesana: artista, gau horretako protagonista, ez da oholtza gainean egongo. Keparen senitartekoak, eta akaso Kepa bera ere, publiko artean gordeta egongo dira emanaldiak iraun bitartean.
Kepa Junkera, non egongo da? Nola egongo da?, pentsatu dut. Muxikebarriko ateak gurutzatu eta berehala heldu zait erantzuna. Irudia gazi-gozoa iruditu zait, kontrastea izugarria da. Oihal beltz baten eskegita daude Kepa Junkerak Getxo Folk jaialdian egin dituen sei kontzertuen irudiak. Energiaz blai, trikitia eskuetan hartuta eta irribarrea ahoan. Mosaikoaren aurrean, ordea, egungo Kepa Junkera dago. 2018an izandako iktusaren ondorioz gurpildun aulkian eta musukoa jantzita dago musikaria. Gaurkoan, beste baten esku, ahots eta gorputzetan biziko dugu ikus entzuleok Kepa Junkeraren musika. Baita artistak berak ere.
HAUsPOZ emanaldiak Kepa Junkera musikariaren figura goratzea du helburu; hau da, musikaria omentzea. Nire eserlekua aurkitu berritan pentsatu dut: zein da, helburua argi izanda ere, omenaldi kontzertu bat sortzeko modu egokia?
Teloia gora, hasi da HAUsPOZ. Hango eta hemengo artistak tartekatu dira ordu eta erdi iraun duen emanaldian. Hortxe nire galderari erantzuna: artista bat ez da omentzen berak sortutako pieza esanguratsuen hautaketa baten segida eginez. Artista bat omentzen da esentziara jota, egindako ekarpenaren norabidea ulertuta. Tradizioa, modernitatea, sustraiak eta aliantzak batu dira oholtzan: Ibon Koteron albokaria, Oreka TX txalapartariak, Agurtzane eta Ion Elustondo, Uxia abeslari galiziarra, Pandereteras del Barrio kantabriarrak, Kukai taldeko dantzariak… Apurka, emanaldiaren intentsitatea areagotzen joan da; eta, bukaera aldera indarra biderkatu da, nabarmen.
21:20. Emanaldia bukatzeko hamar minutu falta dira. Nola bukatzen da Kepa Junkeraren omenezko kontzertu bat? Belarrietatik heldu zait erantzuna: Bok-Spok. Eta ez dakit Kepa Junkera inoiz entzungo ote dugun berriz Bok-Spok jotzen, baina denok ikusten dugu Kepa Junkera Bok-Spok entzuten dugun bakoitzean. Eta orduan bai: oholtzan azaldu da Kepa Junkera. Publikoak harrera beroa egin dio, txalo artean. Keparen musikak hartu du oholtza, eta azkenerako Kepa ere izan da oholtza gainean.
Aro berria ekarri du pantailara Irati Gorostidi zinemagileak, eta a ze aro berri. 1970eko azken urteetan dago kokatua Aro Berria Gorostidiren lan berria, New Directors sailean lehiatzen dena. Azken urte horiek, Francisco Franco diktadorea hil eta demokraziara trantsiziokoak,... [+]
68.000 gazatarretik gora hil ditu Israelek Gazako Zerrendan. “Ez dira zenbaki hutsak” aldarrikatu izan da sarri, baina zaila izaten da hedabideetan bestelako kontaketarik ematen, informazio guztia blokatuta dagoenean. Bada, The voice of Hind Rajab pelikulak lortu du... [+]
Palestinaren aldeko aldarriak ia egunero ikusten ari garen Zinemaldi honetan, Dolores Fonzi argentinarrak abortuaren legeztapenaren borroka mahaigainera ekarri du modu biziki intentsuan. Hasieratik harrapatu eta hunkitu nau Belén pelikulak.
Istorio erreala da. 2014ra... [+]
Biopic-ak egitea beti pentsatu izan du oso zaila izan behar dela. Ze, klaro, pertsona erreal bati buruz ari zara, ziurrenik dagoeneko hilda dagoena, eta, pentsatzen dut, ez zarela zu izango mundu honetan pertsona hori hoberen ezagutzen duena. Egongo da nor hobekiago ezagutzen... [+]
Zinemaldiaren laugarren eguna Kursaaleko bigarren aretoan hasi dut. Bertan, Ni de yan jing bi tai yang ming liang-en (Gaueko soinuak) estreinaldia ikusteko aukera izan dugu, produktore, aktore eta zuzendariaren presentziarekin. Filmean, Qing (Aline Chen) da protagonista, neskato... [+]
Sinopsiaren arabera aukeratzen ditut filmak, noski, ez da batere harrigarria. El mensaje-renak (Mezua) hala zioen, hitz gutxitan: krisi ekonomiko betean, animaliekin hitz egin dezakeen 9 urteko neska bat eta bere tutoreak maskoten medium zerbitzua ematen ari dira furgoneta... [+]
Kirmen Uriberen Elkarrekin esnatzeko ordua (Susa, 2016) kronika-eleberrian dago oinarrituta Karmele pelikula, eta liburuek, liburuko istorioek, pantaila handian luzitu dezakete, baina eleberria osorik pantailara eramatea ez da zertan egokiena izan. Zeren, liburua irakurri duenak... [+]
Alauda Ruiz de Azua barakaldarrak zuzendu duen filma hautagai indartsua da sarien lehiarako. Eder bezain irrigarri kokatu du istorioa: tradizio kristauko familian, zeinean hiru alabak kristau eskolara joaten diren, zaharrenak, 17 urteko Ainarak, moja sartzeko bokazioa azalduko... [+]
Zaila da pelikula esperimental baten inguruko kritika idaztea. Alde batetik, normalean, hausnartzeko denbora luzea eskatzen dutelako eta hausnarketa horrek ez duelako analisi zuzena bermatzen. Eta bestetik, interesgarri eta pedante izatearen arteko lerroa oso fina eta... [+]
Igande goizeko saioan, Aldığımız Nefes (Arnasten dugun bitartean) Turkian eginiko filma ikusteko aukera izan dut. Bertan, Esma (Defne Zeynep Enci) alaba eta aita (Hakan Karsak) sei pertsonako familia aurrera ateratzen saiatzen dira, imajina daitekeen... [+]
Paris. Modaren astea da. Hiru emakumek ia espazio bera konpartituko dute, baina ez dira beraien artean askorik erlazionatuko, edo ez dute elkarren berririk izango apenas, ez ikusleok adina behintzat. Angelina Jolie aktoreak gorpuztu du Maxime, 50 bat urte inguruko emakume... [+]
Sentsazioa dut, Alberto Rodríguez zuzendariak edozer egiten zuela ere, txaloak eta prentsa ona jasoko zituela Donostiako Zinemaldian. Ea, niri ere gustatu zitzaizkidan La isla mínima, Modelo 77... Baina goazen lan bakoitza ahalik eta independenteen ikustera. Espainiako... [+]
Erotuta utzi nau pelikulak; agian, kritika honen idazteko eran nabarituko zait. Óliver Laxeren luzemetraia honetan, Luis (Sergi López) eta Esteban (Bruno Núñez) ezagutu ditugu, aita-semeak, bost hilabete alaba/arreba ikusten ez dutela eta, bere bila abiatu... [+]
Norbaiti esan diot film hau “publiko guztiendako” dela eta segituan eman dit alto. Erraz ikustekoa da, egia da, baina akaso jende edota belaunaldi jakin bati enbarazu apur bat egingo dio pantailan ikusirikoak. Ajam, bai: zakil-festa galanta erakutsi dute. Eta... [+]