Maria eta Marcel aulki banatan egotetik eszenifikazio landuagora pasa dira: eszenatokiaren gainean beste eszenatoki bat, sakonera handiko hiru eskaileraz osatua. Kanta bakoitzaren esentziarekin bat eginen zuten argiak batetik eta abestien muina ziren hiru ahots zuri bestetik, arropa zuri eta zabalez jantzirik, oinutsik.

Disko berriko kantekin ekin zioten kontzertuari: berrikuntzak datoz. Mariak dioenez, Iberiar penintsulako ahozko tradizioan du oinarria bere musikak eta aro digitaleko kultura libretik hurbildu nahi du tradizio horretara. Lehen bikote zenak eutsi dio melodiaren garrantziari, baina kantek gero eta nabarmenago dituzte garai digitaleko tresnak. Hiru ahots gordin oinarri elektronikoen gainetik, gitarra elektrikoa lagun.

Dakitena egiten hasi ziren: edertasuna, soinuz errepresentatua. Kantu berriak ezagutzeko prest joan arren, mitikoen zain ere egon ginen. Eta espero baino lehenago heldu ziren Canción total, Tú que vienes a rondarme eta La gent, besteak beste. Bi modutara hel dakizuke Maria eta Marcelen musika: hasieratik harrapa zaitzake edo entzunaren entzunaz bahitu. Baina behin sartuta, barruraino sartzen da.

Bozak biluzik entzuteko aukera ere izan genuen, hiru ahots goxo bezain indartsu a capella. Eta gu adi, melodiaren irudi dotore eta apainduari jarraika. Taldeak ez du aukera galdu Baluarte ia diskoteka bilakatzeko. A capella kantatzetik ordenagailuz sorturiko atmosfera musikalaren gainean saltoka kantu eta dantza egitera. Nork esan du horrek ez duela tradiziotik?

Birako bigarren kontzertua zuten eta nabaria zen ilusioan eta “lehen aldi”-etako deskuiduetan. Gertutasuna transmititu zuen taldeak kanta baten estrofa bat ahaztu eta osorik errepikatu zutenean eta baita denok ezagutzen genuen Canción total abestiko esaldirik gogoangarriena elkarrekin kantatzera gonbidatu gintuztenean ere, “de esta civilí-lí-lí-lí-lí… zación”.

Motz egin zitzaidan kontzertua, oso. Baina, badakizue, lurrinik onenak beti datoz flaskorik txikienetan.

Santas pascuas festibalaren argazkiak: