Euskadiko Orkestra Sinfonikoak, bere azken abonu kontzerturako, estilo ugaritako obrak aukeratu zituen, eta nolabait osagarriak. Maurice Ravelen melodikotasun urtsu eta mugagabeak Gustav Mahlerren lur gaineko sentiberatasunari bide eman zion set gozo bat oparitzeko, non orkestraren eta bakarlarien interpretazioek gogoratzeko moduko uneak izan zituzten.

Ziburuko maisuaren Une barque sur l’océan pieza zoragarriarekin hasi zen saioa. Obra hori, jatorrian pianoarentzat egina, Miroirs poliptikoaren zati bat da, eta oraingo honetan bertsio neutroa izan zuen, opakua. Beharbada, bertsio pianistikoaren oroitzapena genuen buruan, hain distiratsu eta liluragarria, eta horrexegatik bere orkestra-transuntua patinarik gabekoa irudituko zitzaigun.Nolanahi ere, irakurketa zuzena izan zen, baina ez genuen sumatu Ravelen obra batetik beti espero dugun kolore eta giroa.

Beste txinparta bat, ordea, Treviño-Orkestra binomiotik sortu zen La Valse poema koreografikoa interpretatzean. Egia esan, oraingo honetan ere ez genuen Ravel inguratzaile eta lanbrotsu hori entzun. Ez zen bertsio inpresionista tipikoa izan. Robert Treviñok Ravelen ikuspegi pertsonala erakutsi zuen, xehetasunean, motibo eta esaldien disekzioan askoz gehiago zentratuta soinu-efektu inguratzailean baino. Valse honetan askoz gauza gehiago entzun genituen, musika-errai gehiago. Bestalde, partiturari itsatsitako ikuspegi batekin egin genuen topo, garbia, gordina, baina izugarri erakargarria eta berritzailea.

Kontzertuaren bigarren zatia Gustav Mahlerren Lurraren abesti lan ederrari eskaini zioten. Interpretazio zirraragarria egin zuten, eta hori ez da harritzekoa kontuan hartzen badugu Robert Treviño konpositore horretan espezialista dela. Obrak, bere bost zatietan zehar, eskatutako emozioa eta zehaztasuna izan zituen, eta bakarlarien aldetik interpretazio bikainak entzun genituen. Corby Welch tenoreak, nahiz eta ahots-kolore monotono samarra izan, batez ere lehen mugimenduan, maila handiko kanta eskaini zuen une oro. Jennifer Johnston mezzoari dagokionez, bikain aritu zen dudarik gabe, eta emozio bizia transmititzen jakin zuen Der Abschied (agurra) amaiera ederrean, gai guztiak aparteko garbitasun eta lirismoz azalduz.