Sasoi bateko etxekoandreek normalidadera itzultzeko gogo bizia izaten zuten opor-denboran. Etxekoak, firin-faran, urteko zereginak alde batera lagata, enbarazu baino ez ziren emakume hauendako. Gainera, senideak dolce far niente horretan zebiltzan bitartean, ama/amama hauek urteko jira bera zerabilten, baina mamorro astun batzuk ondoan zituztela: seme-alaba, senar, aita, osaba… Etxekoandreendako oporrik ez, lan bikoitza, sarri.

Normalidadea andre hauendako errutinaren alde goxoa zen, dena eta guztiak euren lekuetan, bakoitzari zegokiona egiten. Mundua ordenatuta izateko modua, unibertsoa etxetik ordenatzen hasten zelako.

Gaurko etxekoandreek agian ez dute hain gustuko normalidadea, mundua ordenatzeko era aldatu egin delako. Normalidadea, ordea, gure egunerokotasun aspergarria da, oporrak pasatutakoan berreskuratzen duguna, egokitze latza duena. Benetako bizitza, berba baten.
Errutina, egunerokotasuna izanagatik –edo izateagatik, hain zuzen–, txarto ikusita dago emozio gogorren bila dabilen gizartean. Baina errealitatea da, eta disfrutatzen ikasi behar dugu.

Beraz, normalidade on!