Abkhazian egon nintzen lehendabiziko aldiz, "Kabul tropikal"aren itxura atera nion Sukhum hiriburuari. Hainbatetan, argazkietan ikusitako Kanbodiako Angkor Wat irudi horiek etorri zitzaizkidan burura, zuhaitz erraldoien sustraiek "itotako" tenplu haienak. Abkhaziako eguraldi semitropikalari esker, palmondo, azalea eta beste mota askotako landare tropikalek estaltzen dituzte aurriak. Kristalik gabeko leihoetatik adarrak irteten dira eta, horietatik, loreak udaberriro. Denboraren poderioz, zuhaitzak bere adaburua aterako du goitik, teilatua egon ala ez. Natura egoskorra da, eta berea aldarrikatzen du beti, gizakiak utzitako zikinkeria estaliz aldi berean. Abkhazian behintzat hala da. Gakoa denboran datza, urteak pasa ahala azpian gelditzen baitira hondakinak eta, hein batean, gerraren oroimena ere.

Hego Osetia, ordea, Kaukasoko mendikatearen erdi erdian dago eta oso bestelakoa da paisaia hemen. Izan ere, 3000 metrora dago Ipar eta Hego Osetia arteko muga, urrutiegi Itsaso Beltzeko hondartza eta haize epeletatik. Hego Osetiako sastrakek nekez estaliko dituzte hemengo txintxorrak. Alanbrada gisara zabaltzen dira aurriak inguratuz, porlanezko totemak babestuko balituzte bezala: "ez ukitu!" esaten dute, "eta ez ahaztu!".