1998an egin zuen Pasabanek zortzimilako bat (Dhaulagiri) igotzeko lehen saiakera, baina tontorretik 272 metrora zegoela atzera egin behar izan zuen, elur gehiegi baitzegoen. Hiru urte geroago, 2001ean, igo zuen lehen zortzimilakoa, Everest (8.848 m), hirugarren saiakeran. Eta 2010eko udaberrian azken biak: Annapurna (8.091 m) eta Shisha Pangma (8.013 m).

Himalaiatik itzuli eta denbora gutxira, 2011n, Sustrai Colinak elkarrizketa egin zion ARGIArentzat. Handik ekarri ditugu pasarte hauek:

ARGIA: Zer sentitzen duzu heriotzaren aurrean?

Edurne Pasaban: Berez denontzat hor dagoen mamua da, baina egia da mendizaleon egunerokoan presenteago dagoela. Ni oso beldurtia naiz, heriotzari beldurra diot, hilotz bat ikusteak izutzen nau... Oso sentimendu humanoak dira, inork ez du auto-istripu batetik ateratzen duten gorpua ikusi nahi. Baina han zaudenean, beste erremediorik ez daukazulako agian, berehala egokitzen zara. Niri gertatu zait mendian istripua izan, hiru kide hilda ikusi, beste bat eta ni bizirik geratu, eta egoista bihurtzea. Zure lagunak hilotz ikusten dituzu, eta hala ere, “hauek ez daukate zereginik eta nik hemendik atera behar dut” pentsatzen duzu. Ez zara jartzen ez histeriko ez ezer, beldurrik ere ez duzu pasatzen. Gero bai, behera heldu eta akabo, hilabeteak pasako dituzu ezin buelta emanda, baina momentuan... Mendizaleok askotan esaten dugu mendian hil nahi dugula, bertan hartu nahi dugula atseden, baina nik ez, nik ez dut heriotza hori nahi. Nik gure aitona bezala joan nahi dut mundutik, 90 urterekin, etxeko ohean, bilobak inguruan ditudala.

A: Hala ere, Kangchenjungan behera, ezinaren ezinez, bertan uzteko eskatu zenien lagunei.

P: Gailurra egin eta laugarren kanpamentuan pasa behar izan genuen gaua, eta behera abiatu ginenerako 48 ordu neramatzan ezer jan eta edan gabe. Sekulako txakalaldiak eman zidan. Orduan esan nien kideei bertan uzteko, ezin nuela gehiago. (...) Lagunei hori esan nienean, sekulako ezina neraman motxilan, baina era berean, banekien lagunek ez nindutela bertan abandonatuko. Uste dut kideek ematen dizuten segurtasuna dela mendiak duen sentsazio aberats eta garrantzitsuena.

A: Zure espedizio guztiak ez dira gailurrera heldu, eta topikoa dirudien arren, apustu egingo nuke porrot horiek tontorrak bezain aberats eta garrantzitsuak izan direla.

P: Frakaso guztietatik ikasten da zerbait. Askotan eman dut buelta beldur nintzelako, edo toki batzuetatik pasatzeko teknikoki behar beste prestatua ez nengoela ohartzen nintzelako. Hortaz kontziente izanik, zure beldurrak gainditu eta teknikoki prestatzea edo ofizioz aldatzea baizik ez zaizu geratzen.

MOUNTAINEERS FOR HIMALAYAS

“Erdi Aroan bizi den herri bat da Nepal”, zioen Pasabanek ARGIAko elkarrizketan: “Munduko gobernu guztiak ustelak badira, hangoa are ustelagoa da. Nik ulertzen ez dudana da Everestera igotzeko baimenak 10.000 euro balio baditu eta hurrengo urterako 300 eskaeratik gora onartuta baldin badaude, non galtzen den diru hori. Nepalentzako Everest Parisentzako Eiffel Dorrea da, baina ateratako etekinak ez dira bertan inbertitzen. Bailara horretan egindako obra, basoberritze, ureztatze eta abarrak kanpoko GKE eta fundazioek egin dituzte, bertako gobernuaren mespretxu osoarekin. Guk, esaterako, 95 ume hartzen dituen heziketarako aterpetxea daukagu bertan, baina gobernuak gutaz paso egiten du. Sentitzen dugulako egiten dugu egiten duguna”.

Mountaineers for Himalayas fundazioaz ari da Pasaban. Berak sortua den heinean, Euskadiko GGKE-en Koordinakundeak hizketan jarri zituen mendizale tolosarra eta El Salvadorreko giza eskubideen defendatzaile eta feminista Morena Herrera. Bideo honetan duzue solasaldia, euskarazko azpi-idatziekin: