Por suposto: escoita Pelax
Pelax non escoita
Valen, 2024
-----------------------------------------------------
Si non sóbrache tempo de ler este texto, resúmocho: escoita Pelax. Agora non tes escusas, subiron toda a súa discografía a Spotify por primeira vez, aínda que xa estaban en Bandcamp. Os Pelax, aparentemente, están dispostos a dar un golpe tras deixar de ser o rara avis da escena e pagar unha pequena peaxe comercial.
En 2019 deuse o último golpe, cunha fazaña que até agora ninguén repetiu: un disco dobre de catro cancións, ABDE. Foi a cúspide do rock progresivo vasco, mesmo en terras próximas, sen comparación.
Sen dicilo, volven ás cancións ao estilo de Didactica. Despois do turbulento e duro ano dos seus compañeiros, pulsaron o acelerador e prepararon o “disco de hit” en poucos meses e gravárono en dous días. Gravalo en analóxico e sen edición dixital.
Guitarra e batería mestúranse ritmos complexos con melodías sinxelas e letras crúas. O apelido deste disco, por suposto, é unha actitude. En palabras de Unai Pelayo seguiu a súa retórica enigmática, sarcástica e rigorosa. Non podemos esquecer a sospeita de que todas as críticas poden ser sobre si mesmas: “A súa carga non é demasiado lixeira? Feitas as cousas... tes todo o papel de impostor".
As columnas do disco colócanse na palabra escura que recitará a batería Iker Vázquez: “Bos días, nova criatura moderna. Aínda que poidas levantarche, pasou o tempo que non che sinto esperto. Véxoche tentando esconderme detrás da tele, na calor da sintonía. Unha fabulación inducida, unha blablabla, e a verdade dar pasos para ir ao traballo”.
O xogo de Descartes non ten por que ser aceptado e sorpréndeme o discurso de centos de influencers, gymbros, ultraliberales e anarquocapitalistas que falan de Matrix. É un soño neoliberal saír do pesadelo. Pero esquéceselles: saír duns poucos. Porque a competencia é a base do capitalismo.
Sen competencia, partindo do horizontal, os peláxis son un exemplo en San Sebastián e no vasco. Si deulle tempo para ler o texto, outra recomendación: véxase Pelax. É un dos mellores grupos en directo de Euskal Herria cando estás a ler estas liñas.
Agur Eta Omene X Alá vai A Despedida
Chill Mafia
2024
---------------------------------------------------
Chill Mafia foi enterrada pola era inaugurada pola Mafia Chill. Que non todo ten por que durar para sempre é algo que está máis claro que todo. E que agora é... [+]
Brotando de cinzas
Añube
Autoproducción, 2024
-------------------------------------------------
Hai tempo que penso moito en Debagoiena os mozos case só en música urbana ou oh! que ouven música, unha ou outra; que á parte diso non hai moitas cores nas paletas... [+]
Tuka chámase
Autoproducción
O teu-K, 2024
----------------------------------------------
A música electrónica ha chegado ao País Vasco!”, pódese ler nos últimos anos en titulares de aquí e de alá. Os xornalistas teñen datas de entrega antes de que chegue a... [+]
Every action has reaction
BLACK BACON
Artza Records/American Leather Records
----------------------------------------------------------
Desde fai máis de 25 anos, Alex Montiel, fundador da pioneira banda de hardcore HHH, veu vivir a Euskal Herria. Aquí, desde cero, puxo... [+]
Punk. O punk está de volta ou, mellor dito, non foi nunca. Os de Zikine veñen de Lekitxo (e non de Lekeitio), coa elegante Bala Galdua Zure Buru Galduan que publicaron recentemente con Pentecostés.
Filosofía “Eixu Zeuk”. Esa é a base e o obxectivo. “Toma a... [+]
A AUTODESTRUCIÓN COMEZOU. 3, 2,1... ZON!! !
Bidehuts, 2023
----------------------------------------------------------
Darlle demasiada importancia a que sexa politicamente correcto, pero nun momento no que falta a política
correcta, direi que desde Abregotarrak, como... [+]
A suma de catro elementos non sempre dá catro, xeralmente máis que iso. E, por suposto, andaron en varios proxectos e a saber como e por que se uniron: Atxe, Led Inferno, Osoron e Txerra. Criamos que ían facer punk polos antecedentes, pero son tan abertos e tan pouco... [+]
Non se pode facer a lectura dun grupo sen ter en conta o pasado dos seus compañeiros; e neste caso, o exercicio é aínda máis difícil. Hai un membro de Tatxers e Borla lembra ao grupo Tatxers. É inevitable pensar no grupo anterior, pero quedamos curtos, porque detrás das... [+]
Fly Shit é un dos poucos grupos hardcore que houbo en Debagoiena. Sen grandes intencións e totalmente convencidos cando o fan, teñen un percorrido firme nas costas sen apertar as présas e á vez sen cortes. É máis, nunca deron un mal concerto, nin un paso máis.No
... [+]
Oñati é un pobo especial en moitos sentidos, e non digamos, baixo a mirada dos pobos veciños, que lentes vestimos! O pobo e a cidadanía teñen moitas características propias, e o movemento que rodea á asemblea de mozas, tanto no pasado como na contorna do Gaztetxe... [+]
Cantas cousas pasan inadvertidos. Aínda que se movan en nichos, cada nicho xa non é demasiado grande? Este EP do artista Alai chega de Tolosa cunha electrónica perfeccionista ao estilo breakbeat, jungle, UK garage e house aromatizada con sabor afrocaribeño.
E o que pensaba... [+]
A pesar de que eu parecíalle Escorbutin na miña mocidade, Antton Carretero, nacido en Aramaio, sempre tivo unha mirada máis longa: punka si, por suposto, e a kinya é mellor, pero fíxase en moitos outros estilos pasando por prexuízos, canallagos, máis sensibles… Todos... [+]
Situaba ao grupo no
movemento queer de Madrid, e recentemente tiven a oportunidade de coñecelo na súa esencia, a directa. Entón decateime de que o grupo foi creado por Belén (voz e guitarra), nacido en Arxentina e desprazado de moza
a Madrid, e que se uniu a María... [+]
Antigamente, xa sabiamos de memoria todas as frases de Joker de The Dark Knight, como “axente do caos”. Tíñao, por exemplo, para explicar a súa conduta: “Paréceme un tipo cun plan? Sabes o que son? Un can que corre detrás dos coches. Non sabería que facer si... [+]