A exposición que preparou o artista (Valencia, 1993) leva por título Diálogo coa natureza. O traballo gráfico abarca diversas plantas e espazos do antigo palacio dos Duques de Mandas, como mostra da investigación artística que realizou durante todos estes anos. Peris Costa estudou en Central Academy of Fine Arts (CAFA) de Pequín e en 2020 se graduó nun máster de pintura da China Academy of Art (CAA) na cidade de Hangzhou. A experiencia e os estudos en China marcaron por completo a súa actividade artística, e desde esa época vénlle a tendencia a traballar con papeis e pigmentos naturais. Estivo presente en moitas ocasións, mostrou o seu traballo na galería donostiarra de Arte e, entre outras cousas, traballou intensamente coa cineasta e artista Isabel Herguera na súa última película, O soño da sultana [O soño de Sultán], preparando fondos acuarela. Ultimamente, do mesmo xeito que moitos artistas, empezou a formarse en cerámica e levou a súa propia grafía en papel á cerámica. Peris Costa é un mozo cunha sólida traxectoria internacional.

Paseando polas estacións deste palacio de estilo pintoresco, descubrimos que o soporte no que traballa o artista é o papel, e máis concretamente o papel é a materia prima da súa produción artística, o protagonista e toda a súa produción. Todos os prexuízos que podemos ter sobre o papel vanse desvanecendo cando descubrimos como é a fortaleza e a firmeza do papel. A retorta lámina de papel crea instalacións corporais de luz que, colgando unhas doutras a unha distancia determinada, parece que pasamos por un bosque de papel, acompañado dunha paisaxe vexetal que entra polas xanelas do palacio. O artista elixiu hai tempo: no seu traballo non utiliza nin químicos nin materias primas artificiais; dito doutro xeito, só traballa con aquel de orixe natural. Por iso, explora todas as posibilidades que pode ter o papel. Por exemplo, a través dunha técnica estudada en China, pega entre si papeis de diferentes tipoloxías e gramajes sen necesidade de cola, xa que os poros do papel pódense ensamblar aos poros doutro papel, ou nos mostra as marcas que o líquido escuro deixa a través das veas do papel imprimindo as tintas. Todos eles son xestos sutís e hábiles.

Os seus elegantes solos de madeira, os seus altos teitos e os seus molduras, as súas preciosas chemineas de mármore. Todo iso confire á obra do artista unha atmosfera tépeda, na que, agrupada en instalacións, xera unha serie de percorridos polos espazos do palacio. Hai un ano a obra do artista estivo exposta na galería de Arte, onde mostraba unha gran selección de debuxos enmarcados, complexos debuxos realizados con tinta chinesa, nos que o motivo que se repetía era o millo, un espazo natural que se repite tanto en Hangzhoun como na paisaxe valenciana. Con todo, a obra máis espectacular da galería é tamén un inchable que se pode ver na exposición de Cristina Enea. Trátase dun inchable de papel en forma de cova que volve mostrar a resistencia do papel. Trátase dun gran volume inchado con vento, con capacidade para dúas persoas, e toda a superficie do papel está decorado con belos debuxos a tinta negra. Son os trazos dunha man que traballa con gran certeza e experiencia.

Alégrome de que a cor estea presente na exposición. Moitas veces pregunteille aos artistas se tiña ganas de empezar a traballar coa cor e esta vez vemos en papeis de gran superficie gamas de cores procedentes de distintos minerais. A través de pequenas pinceladas e seguindo unha secuencia, móstranos todas as cores que poden extraerse dun mineral concreto, como unha Carta de Pantone. Estes minerais proceden de diversas zonas de China e son o resultado das súas excursións co profesor WangXiongFei. Á beira, dentro dunha vitrina, o artista explica a orixe destes pigmentos e o seu uso. A acuarela, que podería ser un estoxo, é unha pequena mostra de pigmentos naturais como os pos máxicos dun mago que permanece escondido en pequenos recipientes de cristal.

Avanzamos na exposición baixando as escaleiras que non coñecía e que nos conducen a unha especie de faiado. Nel sitúanse tres luminarias estreitas e redondeadas que captan a luz do parque e imprégnana con luz a galería deste espazo. O artista intervén nestas profundidades, subido a unha escaleira, acompañado dun longo pincel. Nos días anteriores ha subido aos montes de Urgull, Ulia e Igeldo de San Sebastián e tomou mostras da súa terra: barro escuro, pedras grises, matogueiras marróns. Con algunhas confusións e disoltas na auga, utilizou o solo do tres montes para decorar os buracos de luz e forrar estas superficies brancas con terras donostiarras.

Peris Costa traballou ultimamente en Tánxer e Marrakech, centrándose na cerámica, cocendo azulexos, pratos e recipientes no forno da galería NOBorder. Gustoume moito a fonte que hai no faiado de Cristina Enea, que por primeira vez lembroume as fontes nazarinas da Alhambra, cando vin ao fondo os azulexos de Peris Costa, empapados en auga, pero aí. Á beira colocou tres corpos escultóricos de cerámica, xenerosos e elegantes, e gocei ao comprobar que nelas tamén vin a súa marca, a súa forma de facer, o seu estilo, o que xa me soa.

Finalizamos a visita. O sol está a tomar forza e os raios penetran polas grandes vidreiras do palacio, longas e viscosas, salpicando todo con luz. Tamén afecto aos debuxos do artista, os papeis que colgan crean novas sombras na parede, no solo, e como elementos da natureza transfórmanse como plantas. A exposición conta cun todo cálido, un ritmo suave, suave e agradable. Tras deixar atrás o palacio e descender pola costa cara ao barrio de Egia, é unha agradable experiencia que levo comigo.