O punto de encontro dA Banda do Avó é o rara avis en moitos sentidos: cando eran bastante maiores de idade reuníronse para formar o grupo, e cando ninguén deu nada ao seu favor, os mondragoneses comezaron con valentía a facer concertos rompendo moldes e buracos auditivos, entre eles os seus. Estas persoas, criadas en punk, gaztetxe e contrainformación en catacumbas, demostraron desde sempre a actitude e o carácter punk no seu val como ninguén máis, e o son que se achega ao intento de ‘rock’. Palabras diferentes, lidas, con moitas voltas e, por suposto, moi (autos)críticos no que é a industria, a envexa e a ambición.

Durante moito tempo a súa práctica foi gravar cancións no local, facer copias e repartilas entre amigos. Isto e as maquinaciones de ensaio que fixeron os domingos coa escusa de aprender case de cero os instrumentos e o seu uso. Fai cinco ou seis anos, con todo, publicaron o CD-libro Rock and roll é un martelo, cunha coidada presentación e oito relatos representativos de Josu Arteaga, membro e letrista do grupo.Ao longo destes
anos estiveron moi silenciosos realizando moi poucos concertos, seleccionados nos buracos máis escuros, nos que volveron aínda máis rabiosamente da pandemia sucia (non esperabamos o contrario! ). De feito, gravaron pola súa conta e elegante oito novas cancións no local baixo a dirección do guitarrista, e recollérono nunha obra elaborada polo artista mondragonés Xabier Atxa.

O cambio máis importante é que Ane deixou o grupo polo momento e para esta ocasión uníuselles o veterano armónico Jaime Lizaranzu. Por outra banda, conseguiron, en comparación co pasado, un son máis definido, e aínda que seguen na fronteira imposible entre o punk-rock e o P. Rock orixinal, D. José está agora máis preto dos rexistros de Lemmy e Xabi Garre que sempre estivo presente. Un resultado matizado, sinxelo pero difícil de encadear: guitarras puntiagudas, ritmos case tribais, rock and roll bruto e aproximación á psicodelia.