Participei por primeira vez na Acampada das Pequenas Revolucións nun curso/taller entre homes. Creo que a maioría de nós achegámonos animados polo traballo das feministas, sentín na maioría de nós o desexo de facer algo, –tal mea culpa ?–.
Unha das conclusións que se sacou foi, na miña opinión, a máis importante, que os violadores e agresores non nacen da nada, senón da crianza de microagresiones machistas e chistes de conduta que temos engadidos entre os homes. Este ecosistema é o que alimenta o ataque, o agresor. Somos receptores pasivos cando non somos axentes activos do ecosistema. Os homes, por exemplo, non denunciamos aos homes como machistas, normalmente deixámolo ao feminista local.
Con doce anos achegueime a unha moza por detrás nas festas do pobo e toqueille os seos, con dezaseisavos tocé o cu a outro, cos da cuadrilla “clasifiquei” ás mozas polo seu físico...
Tamén foi moi interesante discutir que facer cun agresor despois dunha denuncia. Aquí, unha vez máis, son as feministas –e non a cuadrilla/familia do agresor– as que demandan/impulsan a atención psicolóxica do agresor.
Que podemos facer os homes brancos que estamos sentados na cadeira de brazos da pirámide de hexemonía? Quizá sexa o primeiro en repasar a nosa maneira de vivir. Quizá fomos “eu”, ou “un amigo meu” que resulta tan frutífero para este tipo de situacións, quen cometemos actitudes, comentarios, chistes e micro agresións machistas; tamén os que vimos ao noso lado e que non dixemos nada ao meu irmán, amigo da cuadrilla ou ao meu pai. Porque se todas as mulleres sufriron algunha vez un #nikerebai, todos os homes provocamos #nikerebai.
#Nikerebai: apenas traballara en casa da miña nai en comparación coa miña irmá, aos doce anos achegueime a unha moza por detrás nas festas do pobo e toqueille os seos, ao dezaseis tocé o cu a outro. Cos da cuadrilla clasifiquei “” ás mozas polo seu físico, destruín as súas formas físicas, tamén no noso caso foron os mozos ligones –e no mellor sentido da palabra os “cabróns”–, pero as mozas son poldros quentes –si non o dixemos “que puta”–. Unha vez fomos a un prostíbulo. Cantei “O que non bote maricón” e dixen “esa moza é tortillera”. Oprimín a palabra a varias amigas, heinas subestimado cen veces. Chegáronme ao whatsapp mil chistes de mal gusto, un vídeo machista, e non tomei ningunha medida drástica. Coñecín a un ou outro agresor, non souben como comportarme, e deille as costas, á moza agredida, e á situación en si.
Home branco hetero hexemónico de familia e cuadrilla normal: #nikerebai. #gukerebai. n
O val do Indo, fai uns 5.000 anos. A cidade de Mohenjo-Daro, cunha poboación aproximada de 35.000 habitantes, contaba, segundo recentemente publicado na revista PNAS, cun coeficiente moi baixo de Gini de 0,22, que mide a desigualdade económica das sociedades a través do grao... [+]
Apirilaren 28ko gauean Bartzelonako Badal Ramblako terrazak gainezka zeuden; hoztu gabeko garagardoak zerbitzatzen ziren, baina jendeak zoriontsu zirudien. “Munduaren amaierak iritsi behar badu, pozik harrapa gaitzala”, esaten zidan auzokide batek. Hamar ordu baino... [+]
Momentu honetan, eta buruileraino, Adimen Artifizialari buruzko erakusketa erraldoi bat ikusgai da Parisko Galerie nationale du Jeu de Paume museoan, izenburu honekin: Mundua, Adimen Artifizialaren arabera. Erakusketa horretan, hainbat arte obra garaikide agertzen dira,... [+]
Facía anos que non se vían. Non se atoparon na rúa. A xulgar pola situación desde o exterior, non parecían máis que dous coñecidos. Detrás están, moi atrás, aqueles anos vividos de comezos da mocidade, onde eran amigos da mesma cuadrilla. Onde o día e sobre todo a... [+]
A pantasma da falta de talento é unha das ideas principais que nos últimos tempos quérennos impor desde unha perspectiva capitalista hexemónica da economía e que todos debemos dar por boa. É un problema artificial, e desde un punto de vista moi elitista, queren convertelo... [+]