Considérase un pintor: “Son pintor ou polo menos traballo co punto de vista do pintor. Refírome a unha forma de ver, e iso non cambia nunca, aínda que se trate doutras disciplinas. Eu podo facer cousas diferentes, pero o punto de vista sempre é o mesmo”. Con todo, tamén realizou esculturas, e ultimamente Manu Muniategiandikoetxea Markiegi (Bergara, 1966) traballa con estas dúas obras intermedias.

Contaba que ía do instituto a pintar, que os seus pais non lle puñan hora se estaba no estudo. A carreira, aprender Belas Artes, serviulle para desaprender o que sabía. Logo pasou uns anos en Arteleku, a principios dos 90, aprendendo, facendo talleres, pintando, na biblioteca: miraba todos os catálogos, estaba a piques de chegar os novos.

De aí pasou ás galerías para facer exposicións. No ano 2000 recibiu o Premio Gure Artea. En 2004, na sala Rekalde, Chus Martínez comisarió a exposición Eu non son de aquí. É hábil en pór os títulos das exposicións. En 2007 publicou un curioso e marabilloso libro, con textos de Harkaitz Cano: Instrucións para náufragos.

“Ser outro. Este é o xogo do artista Manu Muniategiandikoetxea, que traballa no estudo de Astigarraga. No medio dunha especie de caos dedícase a investigar, a penetrar na pel doutros artistas e a asumir os seus traballos”. Iñigo Astiz escribiulle esa introdución nunha entrevista concedida a Berria en 2011. O traballo de Alexander Rodtxenko, Bruce Nauman e Martin Kippenberg foron os encargados de cegar á afamada parella. O artista dicía: “Ás veces non sabes onde termina a obra do outro e onde empeza a túa. Libereime nesa fronteira. Eu son o outro”.

É o outro. Non hai outro modo de ser un mesmo.