En Pamplona, o pensador Slavoj Zizek dixo: “Baixo os teus pés abrín os meus soños, así que anímache, porque estás a camiñar sobre os meus soños”. Ao fío da última Larrun suplementaria e a súa intervención en Pamplona, si, eu tamén teño que mencionar a Zizek, “xa non estamos libres en ningún sitio”. Teño que dicir que me alegrei dos contidos do suplemento, aínda que entre liñas se pode entender que as mulleres non parecen ler Zizek. Alí reuníanse despois de ler os artigos de arriba a abaixo: ningunha muller entre os asinantes, e en moitos nomes e contidos case ningunha muller. Xunto á artista Jenny Holzer, excepto a mención da muller de Lenin e a mención da esposa de Zizek. No suplemento Joseba Zulaika escribe claramente que Zizek axúdanos a analizar Euskal Herria: “Non hai outro Xefe” ou “A Muller non existe”. E o mesmo Zizek, na entrevista que lle fixeron en Berria, dixo que non só hai que responder os problemas que ten a sociedade, senón que hai que criticar tamén a forma na que se expoñen os problemas. En catro palabras: “Debemos pensar máis radicalmente”, di o esloveno.

Hai uns anos, Zizek convidou a Bilbao a participar nos Encontros Periféricos. Ademais de darlle unha charla, propuxémoslle unha charla con Joseba Zulaika. Tería as súas razóns para rexeitar a invitación. Por suposto, é perfectamente comprensible que un pensador global do seu nivel rexeite unha invitación sinxela. Un

amigo poeta alemán fixo unha película sobre Zizek, Liebe Dein Sympton wie Dich Selbst (Ama o teu síntoma como ti mesmo). Alí, nunha escena, Zizek mostra a súa biblioteca fronte á cámara. Todo o andel está cuberta cun plástico transparente, como unha cortina que vai de arriba abaixo. Xunto co aumento do plástico, o protagonista explica o motivo da cobertura: “Así ninguén toca os meus libros”. Síntoma sintomático para un pensador.

“Baixo os teus pés abrín os meus soños, polo que anda ben...”, son fermosas as palabras do poeta Yeats. Como mas imaxino na voz e na linguaxe inquieta de Zizek, os soños, a dozura, os pés, os libros e os plásticos mestúranse co seu suxeito espiñento.

Gústanme os suxeitos espiñentos, a súa complexidade. Arañas, ourizos, rosas. Sempre me pareceu admirable que as arañas tezan trampas coas súas ruínas. Tecer é tamén unha metáfora da escritura. Tecer palabras, unhas con outras, cos residuos que hai entre elas, coas pegadas, cos pliegues, coas trampas. Por iso gústanme tamén as arañas da recentemente morta Louise Bourgeois. Máis que as espectaculares palabras de Jenny Holzer e os doces soños de Puppya, non podo negar que miro con entusiasmo os pés e os ovos da araña que hai detrás do Guggenheim. Porque as pernas espiñentas alárganse como sombras no doce reverso das miradas e dos pasos que por elas pasan. Mirando a ría, demasiado tarde para algúns, cara a adiante e cara atrás, na plataforma de sempre, de pé, a mercé da marea. Como dicía Ana no anterior Ttakun: “Para algúns demasiado tarde, porque o tempo e o afán de superación nunca cotizaron en bolsa”. E José Luís na anterior:“Era inútil preocuparse: a esa hora estabamos de pé na plataforma de sempre”. Mentres tanto, “A Real” escápasenos das mans e non só no sentido lacanista, xa que a propia linguaxe tamén se cotiza no espectáculo da bolsa. Escapou como sombras da armadura de Bourgeois, buscando a próxima trampa.