Por unha banda, a Lei Seca prexudicou aínda máis a situación económica do país: o contrabando provocou a perda incontrolada de divisas. A industria do alcol estadounidense tamén se afundiu. Os impostos sobre a venda de alcol supuñan unha fonte de ingresos para o goberno, pero a lei pechou esta fonte.

O consumo de alcol non se reduciu, como pretendía a lei. Bebíanse menos bebidas alcohólicas, pero os licores aumentaron moito, xa que vender fóra da lei era moito máis rendible. Durante o período de prohibición,

os estadounidenses beberon 460 millóns de litros de viño ao ano, chegando o alcol de alta gradación aos 800 millóns de litros. Antes, sobre todo, os máis pobres e os máis ricos bebían alcol. De acordo coa Lei Seca, o alcol irrompeu con forza na clase media. Nos bares clandestinos os mozos afixéronse a beber alcol e a fumar. John M. En palabras do historiador Cooper, “para os mozos inconformistas beber non era un mero pasatempo, senón un reto cultural. En gran parte da sociedade americana, o desprezo irónico e evidente da prohibición era básico para todo aquel que se

crese sofisticado”. A polémica lei impulsou a destilación clandestina e o alcol velenoso estendeuse por todas partes. Durante o catorce anos de vixencia da lei, o alcol velenoso causou 30.000 mortos e causou danos incurables a 100.000 persoas. Estas cifras son oficiais, pero crese que as reais son moito maiores.Por

último, creouse un novo tipo de delincuencia ao redor da produción e venda de alcol. Máis de 50.000 persoas morreron en enfrontamentos entre grupos e con policías. As bandas organizadas acumularon un enorme poder e capital neses anos, e ao abandonar a lei decidiron non desdeñar a pagochera e diversificala: dedicáronse ao contrabando, á prostitución, ás apostas e a outras drogas.

A Lei Seca, por tanto, non solucionou ningún problema. Pola contra, mollouse máis, con alcol e sangue.