No mundo hai tres millóns e medio de hectáreas plantadas con insignis (Pinus radiata), máis ou menos unha decena de millóns de arados. En California, no seu lugar de orixe, só ten unhas 8.000 hectáreas. No País Vasco démoslle 150.000, a maior superficie que coñece no hemisferio norte... En Australia, Chile e Nova Zelandia, por ter moito máis na parte de aquí, non alcanza os niveis de pole de aquí. Neste último caso medíronse entre 120 e 160 grans de pole por metro cúbico de aire. No caso de Bilbao, o número 447 produciuse un desaloxo total. En

ocasións trátase de nubes de pólen de gran tamaño, e a diferenza doutros sitios apareceron pacientes alérxicos ao pole do piñeiro. O pole adhírese ao nariz, faise á mar, e libera glicoproteínas para saber si chegou a un lugar axeitado como ocorre ao chegar á flor feminina, que son as que raptan o alento. Con todo, a pesar de ser o máis abundante do seu pole, en proporción é unha fonte de poucos problemas. Por dúas vías: a baga é un gran gran de pole –de 50 a 90 micras– que non se irá moito máis polo nariz e, por outra banda, o de Lolium é máis coñecido entre os alérxicos, o de Lollobelar e Hiraka, como o de Quercus e o de Oliveira. Aínda que este ano se adiantou, o pole ten unha duración aproximada de media ducia de semanas desde mediados de febreiro. E os que non poden vela tamén aparecerán aquí. E por que en Euskal Herria si e en ningún outro lugar? Danse dous razoamentos: para iniciar a alerxia necesítanse moito pole –aquí medíronse os niveis máis altos do mundo– e, o que é peor, tal e como se confirmou en Xapón co pole de cedros, nos laterais das estradas, increméntase a influencia coas partículas contaminantes que se xeran ao queimar o diesel. Así, Gipuzkoa estímase que é unha das zonas con maior proporción de terra dedicada aos piñeiros e camiños, aproximadamente un 27,7% e un 2,5%, respectivamente.