O disco que publicou Ismael Serrano o pasado 11 de setembro serviume para coñecer o proxecto de fai 30 anos. Refírome ás sondas Voyager lanzadas pola NASA cara ao espazo. Segundo os que deseñaron aquel proxecto, pasarán 74.500 anos –fai 30 anos- para chegar á estrela máis próxima ao noso sistema solar.

Reunidos nun disco de ouro incrustado en sondas, viaxan ad infinitum imaxes de sons que, supostamente, reflicten a vida e a cultura da Terra. O obxectivo? Pois que nos conte a través do cosmos. De todos os xeitos, o contido espertoume a curiosidade, é dicir, quen e por que elixiu a representación planetaria: 115 imaxes relacionadas coa natureza, os saúdos en 55 linguas, unha selección de música de diferentes épocas… e, polo si ou polo non, as mensaxes do presidente estadounidense Carter e do entón presidente da ONU Waldheim.

Non cría verme metido nunha lea así, pero non negaredes que a Apocalipse ten o seu encanto, non é así? Xa empezo a imaxinar os últimos días do planeta, os referendos a nivel mundial: Beethoven ou Mozart; Moese ou Cervantes, porque Shakespeare ten asegurado o sitio; Imaz ou Egibar?