Markel Olano, o recentemente elixido deputado xeral, xa sinalou hai tempo –dous ou tres veces na mesma campaña electoral– cal era o seu obxectivo e prioridade na formación do Goberno foral: Que quería o trío do Goberno e Aralar –con el– no Goberno de Gipuzkoa. Primeiro porque quería profundar no espazo político do Goberno e segundo porque cre que a representación dos guipuscoanos, a columna, pasa por aí: Tal e como o demostran os 29 junteros. Este espazo político debe cumprir, como dixo o lehendakari en numerosas ocasións, dúas condicións: por unha banda, a renuncia ao uso político da violencia e, por outro, a capacidade dos cidadáns vascos para decidir o seu futuro político, o recoñecemento e o recoñecemento da súa capacidade de decisión. Entre esas dúas barreiras, xogando nunha democracia ampla, o tripartito, para o que naceu, quere facer o seu camiño estratéxico. Pode haber outras vías, lexítimas e democráticas, pero consideramos –e consideramos– o camiño do trípode como o máis axeitado para preservar a identidade e a identidade do noso pobo. Como non para a pacificación e a normalización.

E aquí vén a pregunta. Si todos os membros están convencidos das virtudes da trípode e non teñen dificultades aritméticas para levalo a cabo en Gipuzkoa, por que custou tanto –corredores e trato– saír adiante ou repetir? Estivo a piques de separarse nuns momentos. Pois, probablemente, porque o grao de convicción de todos os membros do trío é diferente e a prioridade dalgúns está posta noutras opcións. Si tes pouca convicción e pouca crenza, corres o risco de caer nas tentacións que xorden no camiño, nos negocios de negociación. E creo que iso ocorreu nas Xuntas Xerais de Gipuzkoa. Mirade cara adiante as consecuencias. Un pouco de idealismo por favor, si non a pipa pode soar no eixo do trío. Hai moitas cousas que esperar.