Fai uns trinta anos, varias mulleres que iniciaron o feminismo en España abriron un manifesto pouco antes da primavera. Outro medio centenar asinámolo. Título, «Un feminismo que tamén existe». O 18 de marzo o diario O País publicou unha versión resumida da mesma. O

manifesto incidía no número de leis institucionais que se elaboraron nos últimos anos para solucionar as desigualdades entre mulleres e homes co fin de paliar as dificultades que sofren as mulleres na sociedade. Dicía que «é de celebrarse» facer públicos oficialmente problemas que non podían saír do recuncho de casa durante moito tempo. Con todo

, o manifesto sinalaba que no seo do feminismo xerouse un debate sobre algúns aspectos das novas leis e que só se coñeceron algunhas opinións feministas, que o feminismo falou cunha soa voz, pero que hai outras opinións. Por exemplo

, existe a preocupación de que as leis non xestionen demasiado a vida das mulleres, é dicir, a preocupación pola sobreprotección, coma se as mulleres fósemos seres sen independencia... Tamén é perigoso facer crer que só coas leis pódese cambiar de vida. Posteriormente, o

manifesto mostraba unha gran preocupación polas declaracións do Instituto da Muller sobre o tema da prostitución. O Instituto considera a prostitución como unha actividade vergoñosa e mesquiña, en liña co feminismo máis puritano do século XIX. Isto, por suposto, é unha escusa perfecta para que as malas condicións laborais das prostitutas sigan igual. Máis

abaixo, dicíase que as diferenzas xurdidas ao redor da reforma da violencia de xénero e o divorcio foron tan grandes que se pode falar de diferentes feminismos, de distintas formas de defender á muller. Os

redactores do manifesto rexeitan rotundamente que o afán de dominación masculina sexa o «impulso de dominio masculino» a principal causa de violencia contra as mulleres. Tampouco están de acordo co aumento da pena polo incremento da mesma. Necesítase un castigo, pero o aumento da pena non supón unha solución por si só. Doutra banda

, a manifesto mostra agora a súa conformidade con que non se precisen motivos ou culpables para o divorcio. O feito de que a muller sexa considerada menor de idade é algo que outras feministas reivindican, que sempre se teña que culpar aos homes porque nunca atoparán outro recurso. Tamén se ve ben no manifesto que a non entrega automática do coidado dos

nenos á nai non sempre se cre que as nais están máis preto dos nenos ou que o interese dos homes que queren coidar dos nenos é só diñeiro. En

definitiva, trátase de romper cos estereotipos do feminismo simple que presenta ao home -malo e muller- vítima. A consideración das mulleres como vítimas non beneficia á muller, senón que lle dá unha imaxe débil e triste de si mesma, de quen debe buscar sempre protección. E non existe, por si mesma, a natureza malvada e dominadora dos homes. Certos trazos da sociedade exacerban a idea de dominio dalgúns homes e algúns se converten en auténticos opresores. As

leis apropiadas son unha axuda imprescindible, pero os asinantes do manifesto non queremos un feminismo vingativo: o feminismo non debería acabar cos opresores, o obxectivo do feminismo é acabar con esas prácticas para que teñamos relacións iguais, sas, respectuosas e, cando sexa posible, felices.

O manifesto aínda pode asinarse. Comeza o novo movemento feminista de hai moito tempo.