Habemos robotizado a cultura co recoñecemento do pobo. Habemos tecnologizado a cultura, o lecer, podemos chamarlle tecnoimperialismo. A televisión, rádioa, o disco de música, o MP4, o vídeo e a música están en internet en todos os recunchos.

Podemos dicir que son unha adicción sen sustancias, que o pobo fixo seu e que ten atado. Estamos inmersos en case todos os ambientes sociais: bares, casas, supermercado, algunhas fábricas, o coche, mirando vídeos de móbil na rúa. Sen dúbida abúsase destes dispositivos. O consumo destes aparellos, que condicionan o son destes aparellos, o que parece ser humano, non desenvolve a creatividade, o feito de estar a mirar á televisión ten un pouco de hipnotismo e dállenos o produto, sen darse conta de que estamos ante un robot cunha humanidade aparente.

Son dispositivos baratos e, mesmo, o seu consumo. Aí a causa do seu éxito. Na comunicación humana, baixo o seu ruído, o diálogo leva á investigación un punto de degradación. Xogan un factor psicolóxico e nesta sociedade equivocámonos.

No factor psicolóxico está a estenderse e estendendo a enfermidade mental. Redución dos ambientes sociais naturais. E así imos mal. Os ambientes sociais naturais son a orixe da madurez e a súa escaseza pode xerar problemas sociais, desconexións, incomprensión, debilidade do factor patria, actividade coa droga, e, como digo, problemas mentais.

Necesitamos unha revolución e a enerxía necesaria obterémola de fontes de enerxía sen eses aparellos. Euskal Herria non é un disco, Euskal Herria non é ETB1, Euskal Herria é un ser humano humano á beira, algo directo e real, humilde e forte, non é unha quimera e un espellismo do dispositivo. Non hai máis remedio que prohibilos para que a humanidade prevaleza a nivel mundial. Estamos ante unha droga psicolóxica.

Jon Otero Uribarren