Nesta época da información, vimos de primeira man o mal tempo que atravesa o xornalismo. Debería ser contraditorio, non?

Seymour Hersh detén a última noticia de bomba da súa vida. A última, por agora e probablemente, para sempre: está a piques de cumprir 86 anos e as "bombas" de 'Sy' Hersh tardan uns anos en traballarse. Por tanto... a última, e eu diría que a máis dura.

A esencia de Scoop é que os submarinistas da Mariña Americana destruíron con explosivos o gasoduto ruso e alemán Nord Stream nunha misión secreta en dous partes o pasado mes de setembro, coa axuda do exército noruegués.

Non se pode negar que é como unha explosión de bomba. Estados Unidos fixo mil cousas semellantes contra calquera nai e fillo nos últimos 70 anos. Pero neste caso, o prexudicado directo, é outra potencia nuclear; e o prexudicado estratéxico, outro que parece aliado fundamental. A través de conclusións, represalia, etc., un sabe até onde poden chegar. Non é de estrañar que se queira manter algo así moi silencioso. Nin sequera alguén como Hersh quere saber iso e publicar: o xornalismo é comunicar o que non queren que saibamos.

Hersh pon catro nomes propios na operación: Joe Biden, presidente; Anthony Blinken, secretario de Estado; Jack Sullivan, conselleiro de Seguridade Nacional; e Vitoria Nuland, subsecretario de Estado. É dicir, os máximos cargos da política exterior americana. Civís, todos, non creas.

Con todo, a súa publicación foi máis atípica que a propia operación. Ao parecer, Hersh non atopou ningunha opción mellor que publicala na súa páxina web (as persoas que buscaron a súa colaboración deberían aclarar por que). Tras a súa publicación, a única reacción oficial, tanto en Estados Unidos como en Noruega, foi o lacónico(verdade), alafede: "Iso é falso". Pero ninguén fixo ningún impulso para levar a Hersh a xuízo, como sería imprescindible si fose falso, salvo polas consecuencias que puidesen derivarse.

No seu lugar, puxo en marcha unha estratexia con polo menos dúas ramas... que pode. Por unha banda, eliminar literalmente a noticia sempre que sexa posible. E cando isto non sexa posible, facer aparecer a "Sy" como algo insignificante: si, algunha vez déronlle un Pulitzer...

E copiando e pegando viñemos a esa curvatura que calquera Muniain do noso xornalismo, nin sequera a tarefa de azoutar a Wikipedia, pode suxerir calquera bobada no seu oficio do que foi, á vez, Pelei, Maradona e Messi. E afortunadamente, do que aínda existe.