O pai do neno con discapacidade envía a Maxixatz a seguinte carta:

O máis sinxelo é quedar en casa...

Como todos os anos, o pasado domingo celebrouse o cros infantil de Azkoitia e o noso fillo Luken participou por primeira vez. Mentres regresabamos a casa contentos coa súa medalla e con Coca-Cola, dúas avoas camiñaban a paso lento, e mentres as adiantabamos, unha delas dixo á outra:

-Alí! Aí tíñalles o último raparigo…

- Ah... beitad, que lles axudaron.

-Si, autistie.

Cando me volvín e íame a dicir á miña avoa un par de cousas (unha, para non ouvir que estabamos máis preto do que el cría, e a outra, que o meu fillo non era autista, que o meu fillo era Luken e que tiña autismo), dixo:

-Antes, entrando nas súas casas, bótanche a perder, e agora andan por alí...

-En efecto.

A conclusión que sacara aquela avoa (debía de andar ao redor do oitenta anos) deixoume sen palabras: tiña razón. Sen dicir nada volvemos sobre os nosos pasos e dirixímonos, meditabundos, cara á casa.

Hoxe é o día en que debo dar as grazas á avoa, cuxas palabras me impulsaron a redactar este escrito.

Si, era o meu fillo Luken o que o domingo saíu co seu axudante (grazas, Mikel) a media carreira, a pé, no cros interescolar, e si, ten autismo. Nós estabamos entre vós como público, pero de forma diferente; ao longo do percorrido estabamos en diferentes puntos polo si ou polo non o noso fillo non acababa, polo si ou polo non necesitaba axuda, si inquietábase polo si ou polo non… Como sempre, polo si ou polo non.

Ao pasar fronte a nós, os que lle coñecen animaron moitísimo ao noso fillo (é de agradecer), mentres que os que non lle coñecían mirábanlle con asombro e probablemente preguntábanlle ao outro: -Quen é este neno? ", -Que lle pasa? ", -De quen é? "… Seguro que a avoa da que falei ao principio tamén preguntou algo así, e paréceme normal. Foi un momento moi emocionante para nós: alí estaba, “contra todo prognóstico”, o noso fillo, diante de todos, correndo como podía, co seu acompañante, con todas as súas intencións, o último… Máis tarde, en casa, o tres tivemos que admitir emocionados que non podiamos aguantar as bágoas; si, o tres, porque a irmá tamén estaba na liña de meta cos seus compañeiros e compañeiras.

O sorriso que fixo o noso fillo cando lle colgaron a medalla e puxéronlle a Coca-Cola na man non tiña prezo. “Luken, campión do mundo!”, dicía rindo.

Para nós, como comentou a avoa, sería moito máis fácil se estivésemos en casa aquel domingo pola mañá, é dicir, se non sacásemos ao noso fillo de casa. A verdade é que ás veces é tentadora, a máis fácil, e seguramente hai uns anos é “obrigada”.

Desde aqueles tempos da avoa, afortunadamente, as cousas cambiaron moito, e aos poucos fóronse abrindo portas pechas para nenos con necesidades especiais (Educación, Osakidetza, axudas sociais…). Seguro que foi grazas aos esforzos dos nosos maiores por socializar aos seus fillos “especiais”. Grazas.

Agora tócanos a nós reivindicar que os nosos nenos e nenas, a pesar das necesidades especiais, forman parte da sociedade e deben formar parte dela, e estámolo tentando ben ou mal: cros, cursos de natación, Xullo Jolasean, ludoteca, escola de música, Ikasjolas, escola de natación… Ás veces abríronllenos as portas e outras nos iremos abrindo aos poucos.

Sen dúbida, este camiño váisenos a facer moito máis difícil en solitario, e por iso, quero aproveitar esta oportunidade que me dá Maxixatz para convidar os pais e nais de nenos con discapacidade a facer este camiño xuntos. Unámonos, coñecémonos, estudamos as necesidades dos nosos nenos e reivindicámolas no lugar que lles corresponde (en Azkoitia o 2% dos nenos de 0 a 17 anos teñen recoñecida a discapacidade).

Para terminar, e por non alargarme, quero agradecer a Xabier Munibe Ikastola o traballo que está a realizar co noso fillo. Cun equipo de traballo extraordinario vivimos os anos “máis difíciles” do noso fillo. Moitas grazas ao equipo directivo, Txaro, Eskarne, Nerea, Iñigo, Inma, Jaione, Maje, Itxaso, Karen, Ane, Alazne, Mikel, Marikarmen… (seguro que esquecerei a alguén).

Grazas tamén aos pais dos nenos da clase do noso fillo. Amar e respectar a Luken como o aman os vosos fillos e fillas non é só cousa da ikastola, senón que en gran medida é reflexo dos valores que mostrastes en casa.

E grazas de corazón, como non, a ti, Josune: sen ti non o conseguiriamos.

O pai de Luke.

Esta noticia publicouna Maxixituz de Azkoitia e trouxémola a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-sa.